Billions Of Comrades - Trotop

Rockerill Records

Dilemmaspelletje: Millions Of Dead Cops of Billions Of Comrades? Een hardcorepunklegende uit de jaren tachtig of een energiek Belgisch DIY-avantpunkgezelschap anno 2024? Misschien geen eerlijke vergelijking. Feit is wel dat de eerste stevige geschiedenis heeft gemaakt en de tweede die volop aan het schrijven is. En dat beiden dat doen vanuit het eigen ondergronds wereldje en met een eigen, fervente aanhang.

Billions Of Comrades doet dat op de erg eclectische derde langspeler ‘Trotop’ niet alleen. Het album, dat acht lange en stille studiojaren overbrugt, heeft op de slechts zeven tracks een handvol gasten uitgenodigd. Niet geheel verwonderlijk, als je weet dat de laatste release een split-ep was en het kwartet uit Tubbeke graag de hand reikt naar gelijkgezinde rappers, vertellers of rockers allerhande. Community music quoi.

Op deze lekker bekkende plaat krijg je alvast rauwe, luidruchtige en energieke muziek met stevig live potentieel. Dat gaat op voor zowel powerbeest en opener Tetons (dat klinkt alsof Bloc Party cyberpunk probeert te maken op een flipperkast) als voor iets tragere tracks zoals Our Hours met de traag gierende dubstepbeat, hakkende screamovocalen en een sfeervolle tussentijdse parlando van de legendarische Mike Watt van Minutemen. Feit is dat je de onderliggende woede en razernij, die de band uitstraalt, moeilijk kan ontkennen.

Los daarvan experimenteert Billions Of Comrades in de punkdriften duidelijk graag met elektronische geluidjes, ritmen en tierlantijntjes, afkomstig van de zogenaamde Tenori-On sequencer (zie: Björk). En dat geeft natuurlijk die unieke “touch” die de band onder meer ook Concourt Circuit deed winnen. Toch is het vooral de basis van scherp hakkend drumwerk en jolig hoppend of funky slappend basspel dat de nodige drive en ADHD-trekjes aanlevert.

Toegegeven, het vuur bij aanvang van ‘Trotop’ lijkt na een tijdje uit te pieteren. Iets te rommelige structuren, uitgerafelde ritmes of tegenbeats? Of een enigszins wringend, instrumentaal krautrocknummer met een paar loeiende gitaren, jazzy gewriemel en elektronisch effectgeneuzel in 1480, waar we weinig meerwaarde in vinden? De mengelmoes van Franse, Engelse of Italiaanse teksten helpt natuurlijk ook niet meteen om een consistent enthousiasme aan te houden.

Desalniettemin levert dit erg interessante plaatje ook een fraaie drie sterren in het befaamde Rolling Stone magazine op en een meer dan goedkeurend geknik op uw favoriete muziekwebsite.