Jeff Mills - The Trip – Enter The Black Hole
Axis Records
Zullen we nog eens proberen? Jeff Mills mag je in één zucht noemen met termen als Detroit en techno. En 's mans Axis-label mag je dan etiketteren als “grensverruimend”. En tegelijkertijd weet je bij een nieuwe release van de man totaal niet waar de wind vandaan waait. Om maar te zeggen dat de zogenaamde hardtechno uit de jaren negentig van het befaamde Underground Resistance-project inmiddels handenvol andere gezichten heeft gekregen dankzij experimenten met live percussie, jazzmuzikanten, filmmuziek of brede audiovisuele installaties. Of zoals we jullie vorig jaar zelfs lieten weten met ‘Metropolis Metropolis’, zelfs tot bijna beatloze, fragmentarische neoklassieke avantgardemuziek.
Voor ‘The Trip – Enter The Black Hole’ is Jeff Mills ten rade geweest in de eindeloze (?) kosmos. Meer specifiek heeft de producer geprobeerd muzikaal vorm te geven aan de mysteries die achter een zwart gat zouden kunnen liggen. Wat ligt er achter de sterren? Waar houdt het heelal op? Hoe overwinnen we de grenzen van tijd en ruimte? En wie het rijke oeuvre of platen als ‘Time Machine’, ‘One Man Spaceship’ of ‘Where Light Ends’ al eens tegenkwam, hoeft zich natuurlijk niet te verwonderen over die fascinatie.
Ook niet voor de invulling trouwens. Want ondertitel “A cosmic opera: electronic cross genre”, verklapt alweer een brede muzikale visie die een dozijn tracks lang uitgesmeerd wordt. We proberen het te benoemen als een hybride tussen breaks, downtempo music, minmal techno, jazz, ambient. En weet je wat? We doen er ook nog wat idm bij in de vorm van vintage analoge synths en verknipte, trage beats.
In elk geval zijn we blij dat Mills de muziek grotendeels opnieuw laat sturen door beats. Al zijn die zelden echt rechtlijnig te noemen. Ook nu weer mag je dus “techno” eerder als een filosofie zien dan als een muziekstijl: een zoektocht naar de oerkracht van muziek in minimale details. Die zoektocht wordt tot viermaal toe bijgetreden door de mysterieuze Japanse stemklanken van sci-fi- en new wave-ster Jun Togawa, een zangeres die vooral ook tijdens de live vertolkingen van deze plaat een prominente rol zal spelen. Al zijn die spaarzame, mysterieuze Japanse toevoegingen soms eerder een soort van sobere spoken word-poëzie te noemen.
En daar stopt het dus niet. De “long radio mix” van Contradiction werd verrijkt met gitaarwerk, geïnspireerd op Bo Diddley (ingespeeld door Kazuhide Yamaji), terwijl je met een titel als Time In The Abstract al een voorbode krijgt van wat je gedurende negen minuten mag verwachten: een esthetisch bevreemdende compositie van steeds sneller toenemend, jazzy gepingelpangel en wazige drones. Of een soort van tekenfilmepisode met digitale harpdeuntjes en oosterse tokkels (When Time Stops). Dus ja, ook op deze plaat zet de producer zeker en vast regelmatig de avontuurlijke astronautenhelm op.
Je hoort het al – we geraken niet snel uitgepraat over deze nieuwe Jeff Mills-release. Net zoals je nooit zal uitgepraat geraken over het mysterie van een zwart gat. Feit is dat de muziekwizard veel verschillende mogelijkheden aanbiedt over waar deze ruimtetrip toe kan leiden. En dat de samenhang tussen de twaalf verschillende tracks of de volgorde daartussen weinig logica lijkt te hebben. Dat is misschien het enige minpuntje dat we durven aanhalen. Dus ja, dit is weer ontzettend intrigerend, een muzikaal avontuur dat je soms niet kan vatten, maar moet ondergaan. En wat gaat dat weer live geven!?! Meesterlijk.