Lucy Rose - This Ain't The Way You Go Out

Communion

Wat het mooiste moment van haar leven moest worden, werd het begin van een letterlijk en figuurlijk pijnlijke episode voor Lucy Rose. Maar hoe frêle ze ook oogt, de Britse laat zich niet gauw kisten en schreef alle leed van zich af. Dat levert, zoals we intussen gewend zijn, weer een pracht van een plaat op.

Vijf jaar geleden, nadat ze Europa had rondgetourd met het mooie ‘No Words Left’, besliste Lucy Rose een onderbreking in te lassen. Dat die break langer duurde dan voorzien, had niets te maken met corona, wel met gezondheidsproblemen. In 2021 beviel Rose van een flinke zoon, maar enkele weken later kreeg ze plots af te rekenen met helse rugpijnen. Dokters wisten er eerst geen raad mee. Pas na maanden afzien bleek dat ze acht gebroken ruggenwervels had als gevolg van zwangerschapsosteoporose.  

Die aandoening verhinderde haar te zorgen voor haar baby, maar ook kleine, alledaagse handelingen werden een kwelling. Van musiceren was uiteraard geen sprake; een gitaar ter hand nemen, laat staan bespelen, was uit den boze. Rose kon hooguit een minuut of vijf doorbrengen aan de piano. Pas aan het eind van ’22, toen rapper Logic haar uit het isolement haalde en vroeg om mee te werken aan een paar nieuwe songs, kreeg ze de smaak van het componeren en musiceren weer te pakken.

Van de liedjes, die ze tijdens de revalidatie schreef aan de piano, maakte ze met bassist Ben Daniel en drummer David Dyson enkele demo’s. Paul Weller – al jaren fan en supporter van Rose - was onder de indruk en liet haar meteen de hele plaat opnemen in zijn Black Barn-studio. Die demo-opnames klonken dan al als een quasi volwaardige studioplaat (ze staan trouwens op de deluxe-uitgave), maar toch polste Rose bij multitalent Kwes of hij het album niet verder wilde producen.

Tot haar grote verbazing - Kwes had tenslotte al gewerkt met mensen als Bobby Womack, Damon Albarn en Solange - stemde hij meteen in. ‘This Ain’t The Way You Go Out’ klinkt dan ook anders dan ‘No Words Left’, dat een veeleer traditionele singer-songwritersplaat was, met behalve piano en gitaar ook strijkinstrumenten en houtblazers om te zorgen voor textuur. Strijkers en blazers zijn er ook nu bij, maar in mindere mate. Ze fungeren meer als extraatjes, als middel om sfeer te creëren en bepaalde gemoedsstemmingen te benadrukken.

Want hoe graag Kwes ook experimenteert, op deze plaat verandert hij weinig of niets aan de oorspronkelijke structuur van de liedjes. Hier en daar vervormt hij enkele klanken, voegt hij geluiden en instrumenten toe of zet hij bepaalde elementen extra in de verf, zoals het simpele, maar speelse pianospel van Rose, de jazzy drums van Dyson of de soepele baslijnen van Daniel. In sommige songs doet hij zo goed als niets en dat is even goed. Het zorgt ervoor dat er voldoende afwisseling is.

Opener Light As Grass komt binnen als aanstekelijke pianopop en kreeg een ietwat dromerig refrein mee. Een schuifelende, jachtige beat en ontregelde synthesizertonen begeleiden Could You Help Me?, waarvan de titel verwijst naar de periode voor de diagnose, toen steeds minder mensen geloof hechtten aan haar klachten. Hoewel dit een zeer persoonlijke plaat is, toont ze ook aan niet blind te zijn voor het leed van anderen, zoals met pianoballad Dusty Frames, opgedragen aan de Egyptische LHBTQ- en mensenrechtenactiviste Sarah Hegazi.

Whatever You Want, één van de hoogtepunten van het album, begint eveneens sober, maar door de laagjes die Kwes er beetje bij beetje aan toevoegt, zwelt het nummer gaandeweg aan en krijgt het aan het slot zelfs een koortsdromerig karakter. Een stuk ingetogener, maar even pakkend is de titelsong. This Ain’t The Way You Go Out was een uitspraak van één van de therapeuten, die zowel voor een fysieke als mentale kentering zorgde tijdens het herstel.

Dat er op een gegeven ogenblik wel degelijk licht begon te gloren aan het einde van de tunnel -  zeker wanneer je opnieuw leert te genieten van de kleine dingen - horen we in het lichtvoetige, met bescheiden blazers opgesmukte Life’s Too Short. Aanvaarding en het voornemen om er ondanks alles toch weer het beste van te willen maken vormen dan weer de rode draad van het geweldige Over When It’s Over.

Sail Away en No More zijn twee songs waarmee ze deze donkere periode duidelijk wil afsluiten. Sail Away, een ode aan haar zoontje, geeft een idee van hoe een samenwerking tussen Kate Bush, Radiohead en Moby zou kunnen klinken. No More dobbert voort op het ritme van Teardrop van Massive Attack en neigt naar triphop. Afsluiter The Racket tot slot gaat over het moment dat ze weer kon tennissen (een andere passie) en is misschien wel het uitbundigste dat ze ooit heeft gemaakt.

Interlude I en Interlude II hebben we nog niet vernoemd. Het zijn geen echte songs, maar flarden van de jams waarin Rose voelde dat het spelplezier begon terug te keren en die daarom niet mochten ontbreken. In het tweede interludium horen we zelfs het schattige gebrabbel van haar zoon Otis, zonder wie deze plaat er nooit was gekomen.  

Ondanks alle pijn is ‘This Ain’t The Way You Go Out’ dus zeker geen donker, deprimerend album geworden. Meer nog dan op ‘No Words Left’ stelt ze zich op de vijfde plaat even kwetsbaar als weerbaar op. Voor de manier waarop ze hier met mooie songs een positieve draai geeft aan een persoonlijk drama, kunnen we alleen maar bewondering hebben.