#KatInEenZak - Squeeze - Cool For Cats (1979)

Geen kattengejank maar wel een week waarin de song rond een kat draait.

Chris Difford half zingt, half vertelt dit met een Cockney-accent alsof hij in de plaatselijke pub verhalen aan vrienden vertelt. Het draait om een typische jonge, Britse man, die droomt van een spannender leven, maar zich zo goed als hij kan door het leven werkt.

De enige Squeeze-singles, die door tekstschrijver-ritmegitarist Difford worden gezongen, zijn deze en Love Circles uit 1989. Glenn Tilbrook, die de muziek schrijft, zingt de lead op de meeste van de nummers, hoewel Paul Carrack de microfoon op Tempted voor zijn rekening nam. Difford had geen idee dat hij dit nummer ging zingen, toen hij de tekst ervoor schreef.

De titel is een verwijzing naar de Britse tv-serie 'Cool For Cats', die liep van 1956 tot 1961. In het tijdschrift New Music van september 1979 legde Chris Difford uit: "Ik weet niet of je bekend bent met de uitdrukking 'Cool For Cats'. Het was de eerste rock-'n-roll-tv-show in Engeland in 1959. Daar ontstonden het album en de singletitel - ik heb het gewoon verwerkt tot een aantal persoonlijke ervaringen binnen de lyrische inhoud.' De "Sweeney" in het tweede couplet was een politie-tv-programma dat eind jaren zeventig erg populair was onder jonge Britse mannen.

In 1992 werd het nummer opnieuw uitgebracht in Groot-Brittannië nadat het te zien was in een Britse tv-commercial voor melk. Deze keer stond het op nummer tweeënzestig. 

Van de tweede lp 'Cool For Cats'. Na een moeilijk debuut keerde Squeeze terug naar producer John Wood, de engineer van 'UK Squeeze', en nam 'Cool For Cats' op, wat in alle opzichten het echte debuutalbum is. 'Cool For Cats' etaleert meer dan 'UK Squeeze' de popcraft van Chris Difford en Glenn Tilbrook, terwijl het ook een uniek muzikaal territorium voor de band schetst, iets dat diep put uit de pop uit de jaren zestig, de uitgeklede voortstuwende energie van poprock en de nerveuze stijl van new wave. 

Hoewel dit album aanzienlijk minder chaotisch en agressief is dan 'UK Squeeze', voelt 'Cool For Cats' meer bij de tijd aan dan de voorganger, deels door de zware nadruk op de keyboards van Jools Holland en deels door de droge Britse humor van Difford, wiens beste werk hem hier tot een rivaal van Elvis Costello en Ian Dury maakt. De belangrijkste exploot daarvan is Up The Junction, een prachtig kortverhaal, dat een gedoemde relatie beschrijft. Maar er zijn ook de sluwe kinky grappen, die gepaard gaan met behendige karakteriseringen in Slap And Tickle, het diepdroevige verhaal van Goodbye Girl en het gekke surrealisme van de titelsong. Dit zijn subtiele, verfijnde nummers, die worden gecompenseerd door een heleboel directe, ongekunstelde nummers, waarbij Difford de seksueel geladen sfeer van John Cale oppikt en nog kinkyer wordt, aangevuld met nummers over masturbatie en travestieten. 

Tilbrook koppelt deze schunnige verhalen aan uitzinnige rock-'n-roll, gelijke delen grote hooks en meeslepende ritmes, inclusief een paar showcases voor Hollands boogie-woogie piano. Het is allemaal een beetje verspreid, maar op een doelgerichte manier, waarbij de ondeugende humor de pubrockers een kinky kick geeft, terwijl de melodie van Tilbrook het allemaal een identiteit geeft.

'Cool For Cats' wordt uiteindelijk wild en raar, hoekig en vreemd op een manier die alleen een new wave-album uit 1979 zou kunnen zijn, maar dit is een hoogtepunt met de beste momenten die moeiteloos de tijd overstijgen.