Viima - Slow cooking in de sauna
Onlangs waren we op deze pagina’s vol lof over het nieuwe album van Viima. Bandleider en gitarist van de Finse progfolkband is Mikko Uusi-Oukari. Voor ons wilde hij wel even uit de sauna om ons te woord te staan en muziekgeschiedenis te doceren. Bij het noteren van al die Finse namen begonnen ook wij het uit te zweten.
Het is al vijftien jaar sinds de vorige plaat. Waarom duurde het zo lang? Een geval van slow cooking?
Mikko Uusi-Oukari: Viima is niet onze voltijdse baan. Omstandigheden buiten de groep kunnen alles aanzienlijk vertragen. In de twaalf jaar dat we aan ‘Väistyy Mielen Yö’ werkten, is er heel wat gebeurd, zoals personeelswijzigingen, gelukkige en droevige momenten in onze families. Ook de verhuis van Hannu Hiltula (fluit en zang, nvdr) heeft het creatieve proces niet versneld. Uiteindelijk hebben we beetje bij beetje aan het album gewerkt. Alles bij elkaar moet dat twee à drie jaar geweest zijn. In die periode hebben de songs een serieuze ontwikkeling doorgemaakt: sommige zijn radicaal veranderd. Maar het resultaat is een veel sterkere plaat.
Vandaag staan Noorwegen en Zweden aan de top van de progrock. Waar staat Finland naar jouw mening ergens?
Al vroeg in de jaren negentig kon Zweden overtuigen met uitstekende en langlopende bands als Änglagård, Anekdoten en Flower Kings. Noorwegen kwam snel in dat kielzog met White Willow, Gazpacho en vooral Wobbler. De twee landen kennen ook een bloeiende progmetalscene. Denk maar aan Opeth, Pain Of Salvation en Leprous.
Het verschil met ons is dat Finse groepen (Höyry-Kone, Kingston Wall, Magyar Posse en Uzva) het in die tijd niet lang genoeg konden volhouden om internationaal door te breken. Misschien waren zij, met uitzondering van Kingston Wall, te verschillend om in andere landen opgepikt te worden. Enkel crossoverbands als Von Hertzen Brothers en Overhead en de metalgroepen Nightwish en Moonsorrow hebben het overleefd en genieten nu van internationaal succes.
De huidige Finse lichting lijkt de voorkeur te geven aan teksten in het Fins. Tegelijk is de muziek vandaag veel gemakkelijker te bereiken op het internet. Hoe verklaar jij die discrepantie?
Ik denk dat Finse bands al sinds de jaren zeventig zowel het Fins als het Engels hanteren. Vergeet ook niet dat de twee bekendste seventiesgroepen, Tasavallan Presidentti en Wigwam, in het Engels zongen omdat de zanger de Engelse nationaliteit had. Latere groepen uit de seventies, Kaamos en Kalevala, gebruikten eveneens het Engels, terwijl Fantasia, Haikara, Scapa Flow en Tabula Rasa de teksten inderdaad in het Fins schreven.
Sinds de nineties is het altijd een mix gebleven. Groepen als Ageness, Jeavestone, Kingston Wall, Overhead en Von Hertzen Brothers zijn Engelstalig. Kuha, Malady, Sammal, Tenhi en Viima zingen in de moedertaal. Sommigen veranderden zelfs onderweg: Kuusumun Profeetta (Moon Fog Prophet) en Scarlet Thread grepen op de latere releases terug naar het Fins. Voor elk wat wils dus. Voor Engelse vertalingen van de Finse teksten kun je terecht op het internet.
Ootmoedig buigen wij het hoofd voor zoveel kennis die ons ontsloten wordt. U ziet het, beste lezer, de Finse progrock is een goed bewaard geheim. We staan nog maar aan het begin van een lange queeste. We kunnen u alvast het boek Scented Gardens Of The Mind van Dag Erik Asbjornsen aanbevelen. Dit overzicht van 1968 tot 1980 bundelt onder meer de progressieve groepen uit de Scandinavische landen. Het boek is uitverkocht, maar u vindt het tweedehands (en zeer prijzig) ongetwijfeld terug.