Black Marble - It's Immaterial

Ghostly International

De jaren tachtig lijken soms wel terug in een nieuwe vorm. De Koude Oorlog werd verruild voor de globale dreiging van het internationale terrorisme en de toekomst lijkt nog altijd even onzeker als toen. Geen wonder dan new wave-bands het opnieuw goed doen.

It's Immaterial

Black Marble is geen band van dertig, veertig jaar geleden, maar het project van Chris Stewart ademt voor vijftigers en veertigers een wel heel herkenbare sfeer uit. Een sfeer uit die dagen waarin ze niet verder durfden te kijken dan de punten van hun schoenen. Dat was al zo op de debuut-ep ‘Weight Against The Door’ en het snel daarop volgende album ‘A Different Arrangement’ uit 2012 en dat is niet veranderd, alleen maar sterker geworden.

De plaat kreeg vorm tijdens een periode waarin Stewart het moeilijk had op persoonlijk vlak. Van zijn maatje Ty Kube is geen sprake meer en Stewart verhuisde ook van New York naar de westkust van de VS, waar de zon dan wel harder schijnt, maar waar daardoor ook de schaduwen donkerder kleuren. Dat alles voel je op deze plaat, die wanhopiger klinkt dan het vroegere materiaal van de band.

‘I’ts Immaterial’ opent met een a-melodieuze instrumental die je meteen een aanval van claustrofobie bezorgt en je zin geeft om de cd uit de lader te rukken en hem met een grote zwaai dwars door de kamer te keilen, maar een goede minuut later klinkt daar opeens de warme, diepe bas waarover een Cure-gitaarlijntje wordt gedrapeerd. Iron Lung, de echte opener van het album geeft je terug adem en je slaakt een zucht van verlichting. Claustrofobie maakt plaats voor melancholie en die triestheid kan ook mooi zijn. Dat bewijzen ook de volgende tien nummers waarvoor Stewart zich duidelijk liet inspireren door bands als Iron Curtain, Absolute Body Control, Lives Of Angels, Trisomi 21 en andere Cures.

De teksten zijn moeilijk verstaanbaar, maar Stewart zelf zegt over de plaat dat de songs bulken van de hoofdrolspelers die zichzelf en anderen proberen te overtuigen om de zaken in een ander perspectief te plaatsen of met hen mee te gaan naar elders. De plaat ademt inderdaad verwarring over tijd en ruimte, zeker voor hen die al lang genoeg rondlopen op deze aardkloot en zich plots terug gekatapulteerd weten naar al die donkere gedachten uit hun pubertijd, die blijkbaar toch nog ergens onder een steen verder leefden.

En toch heeft de plaat ook een troostende werking. Er mag dan al weinig veranderd zijn in al die tijd: op zijn minst zijn we niet alleen met al die verwarring en onzekerheid. Ergens aan de overkant van de oceaan lijkt een jonge kerel op onze jongere zelf. En daarvoor houden we van hem.

27 september 2016
Marc Alenus