Daan - The Mess

PIAS

Om met de deur in huis te vallen: ‘The Mess’, de nieuwe van Daan, is een teleurstelling. Een teleurstelling omdat het net die herhalingsoefening te veel is.

‘The Mess’ komt er vier jaar na ‘Simple’ en heeft hetzelfde opzet: een verzameling van een aantal oude, herwerkte nummers, een enkel nieuw nummer, een zeldzame cover en dat allemaal uitgevoerd door het trio Stuyven, Lasoen en Assy. Volgens de platenfirma en Daan zelf is deze plaat er gekomen omdat het drietal door het veelvuldige samen spelen beter geworden is in wat ze al deden op ‘Simple’ en op ‘Concert’ en de honderden concerten. Maar eigenlijk is het de herhalingsoefening te veel van iemand van wie we gewend zijn dat hij altijd met iets nieuws op de proppen komt.

Bovendien doet ‘The Mess’ de vraag rijzen waarom het niet kon worden toegevoegd aan ‘Total’, de amper vier maanden geleden verschenen overzichtsbox. Door ‘The Mess’ apart uit te brengen worden fans weer gedwongen om extra centjes op tafel te leggen voor wat in hoofdzaak oud werk is.

‘Simple’ was ook een bijzonder opzet om tot een soort van carrièreoverzicht te komen enerzijds en anderzijds een gelegenheid om af te rekenen met wat oudere songs, die in de albumversie niet helemaal tot hun recht kwamen, die een ander jasje zouden hebben gekregen als Daan ze vandaag had gemaakt. En dat maakte het interessant. ‘The Mess’ klinkt echter vooral als een kunstje waarvan we nu wel weten dat de drie het in de vingers hebben. Op de plaat staan ook een aantal nummers die wel zeer recent zijn – Everglades, La Crise en Parfaits Mensonges bijvoorbeeld – en bovendien valt het op dat het net deze nummers zijn, die maar een weinig afwijken van de originele versie.

Dat maakt dat ‘The Mess’ een half overbodige plaat is. Die andere helft is wel interessant genoeg, te beginnen met de nieuwe single en titeltrack The Mess. Het is het soort nummer dat enkel Daan geloofwaardig kan doen klinken; met een dosis drama en ironie die alleen hij perfect kan doen samenvallen.  Die hele andere zijde van Daan komt naar boven in een The Player, dat melancholischer klinkt dan ooit tevoren.

Hier duikt Daan dus nog eens in ouder werk en dat werkt wel. Convertible Chaos wordt vooruit geduwd door jachtige strijkers en het viertal nummers dat van ‘Bridge Burner’ geplukt is – Love, Fuel, Appetite en het b-kantje Sell Yourself - klinkt zoals we zouden willen dat nieuw werk van Daan klinkt.

Genoeg herkauwd nu, Daan. Op naar nieuw werk.