Honeymoon Cowboys - Still

Tracks and Traces

Een dikke sticker “Ex members from Siglo XX” en een plaattitel die geleend is van een klassieker van Joy Division. U raadt het al, beste muziekfan:  Honeymoon Cowboys neemt u op zijn debuut mee in de duistere krochten van de new en coldwavemuziek.

Still

Voor u de met dikke mascara overschilderde wenkbrauwen durft te fronsen, toch even dit: het gaat hier om Siglo XX, die legende die in de jaren tachtig tijdig uit de schaduw van Neon Judgement kroop. De band waarvan grafzerken zelfs vijfentwintig jaar na de crematie nog scheef zakken. Gitarist Antonio Palermo en Klaas Hoogerwaard (drums) laten zich in Honeymoon Cowboys trouwens versterken met Spiral Of Silence-frontman Tom van Troyen, de jongste broer van oorspronkelijk Siglo XX zanger Erik Bries (Kris) op bas en een bevriende toetsenist. Daarmee zijn er voldoende ingrediënten voor stevige zwarte magie.

Niet enkel op muzikaal vlak knipogen deze cowboys naar de woelige wavejaren tachtig. ‘Still’ imiteert de postuum uitgebrachte Joy Division-plaat door ook een mengelmoes aan studiotakes en live-opnamen (van Eurorock) te bundelen. Best gedurfd voor een debuutplaat en een bewijs van een bewuste do-it-yourself aanpak. Ander opmerkelijk feit: de titel van de eerste track (Time Is Not Our Friend) geeft in combinatie met die van de laatste (Waiting For A Friend) een vreemde optelsom.

Maar kom, de muziek. Het is moeilijk te ontkomen aan de diepe grafzerkstem van Van Troyen (laten we eens de naam Editors vermelden om niet weer bij Division aan te belanden) of de neerdrukkende synthesizertapijten van Thomas François. Maar zo zwaar zien deze Cowboys het gelukkig ook weer niet. Daarvoor klinken de zingende bas en de vaak huppelende of golvende pianomotieven te opgewekt. Hetzelfde geldt voor het ritmische kader: hier geen pompende elektrobeats of mechanische drumcomputers, maar de menselijkheid van live roffels en tegendraads slaande trommelstokken.

Verder zwalpt de band heen en weer tussen overdonderende, dreigende songs die teren op een bed van gitaarnoise (zoals het demonische Still met de schorre, Nick Cave-zang) en wat meer luchtige rockcreaties waarin bijvoorbeeld een basgroove het voortouw mag nemen (Up On The Hill). Die afwisseling bewijst dat Honeymoon Cowboys weet hoe een goede song moet opgebouwd worden.

Enkel steekt de wat zwakke opnamekwaliteit van de live-opnamen een stok in het wiel. Want hoewel een fel uitpakkend Close Souls met de verzwaarde galmzang alles wil overstemmen in een bed van gitaarnoise en gierende effecten, ontbreekt het duidelijk aan productionele power. En dat is misschien wel de achillespees van ‘Still’: het vraagt een verdomd goede topsong als The Pain Game om in zo’n beperkt, technisch kader overeind te blijven. Hoog tijd voor een volwaardige studioplaat, heren!

27 september 2016
Johan Giglot