Howe Gelb - Future Standards

Fire Records

De koning van de sobere instrumentatie bekijkt de wereld tegenwoordig van achter een inktzwarte zonnebril. Hij heeft vele donkere jaren gekend en het verlies van bloodbrother Rainer Ptacek wellicht nooit volledig verwerkt. Ook zonder zijn eigen altcountry Giant (Giant) Sand blijft Howe Gelb de moeite om te volgen. Op zijn nagelnieuwe album 'Future Standards' gaat hij met een pianotrio aan de slag.

Future Standards

Op het album werkt hij hoofdzakelijk in triobezetting. The Howe Gelb Pianotrio (Howe op piano, Thoger Lund op bas en Andrew Collberg op drums), aangevuld met Lonna Kelley op zang en Naim Amor op gitaar, is qua opzet een geslaagde oefening waarop hij vanuit een bluesier sound steeds meer richting jazz beweegt. Op die manier levert hij een knappe bijdrage aan het Great American Songbook. Zo put hij inspiratie uit het werk van Hoagy Carmichael, Cole Porter, Frank Sinatra, Billie Holiday en Julie London.

Dit is een heerlijke "batch of tunes" met een opvallend eenvoudige structuur, maar net daardoor tijdloos van karakter. Dat geldt bij uitbreiding ook voor het hele oeuvre van Gelb, dat nergens en nooit in een tijdsframe vast te pinnen is. Gelb is als de dood voor verveling (A Book You've Read Before), en zoekt dan ook telkens nieuwe uitwegen.

Die brengen hem deze keer in een schimmig verlichte saloon, voor de ene helft gevuld met verliefde koppeltjes en voor de andere met mensen die hun heartbreak verlichten met een stevig glas. En dan is er good ol' Howe aan de piano (die weliswaar betere tijden heeft gekend) met een reeks songs vol hartzeer.

Al van bij de heerlijke opener, waarop Gelb voor een eerste keer duetteert met de lieflijke Lonna Kelley, weet Gelb de juiste snaar te raken. Als een virus zo besmettelijk is  Terribly So. Gelb heeft de luisteraar direct te pakken. De liefde is echter een tweesnijdend zwaard, wat weleens vergeten wordt door een paar Irresponsible Lovers. Of zoals hij het zelf zegt : "We never choose to fall in love / it's always love that choses us".

En ook al blijven toeval, onzekerheid (Sweet Confusion) en algehele chaos een grote rol spelen, Gelb strooit lustig zijn songwriterstalent rond. May You Never Fall In Love lijkt in eerste instantie de sleutel te zijn tot dit nieuwe werk. En wie weet is Gelb ook in het echte leven een Mad Man At Home

Twaalf nieuwe songs, twaalf rechtstreekse lijnen naar uw hart en ziel. Het is dan ook opvallend hoe direct en open het album klinkt. Toegegeven, we zijn fan, maar de nieuwe Howe Gelb komt echt in de buurt van de romantiek van 'Closing Time' van Tom Waits. Net als Waits slaagt Gelb er immers in om het leven van alledag te boetseren in ambacht en vakmanschap.

'Future Standards' is een album dat het ongetwijfeld goed doet in de late uurtjes, bij subtiel schimmerend kaarslicht. En we weten nu al dat het een album is dat binnen aanzienlijke tijd als een classic beschouwd zal worden. Of zoals één van de titels aangeeft: The Shiver Revisited.

6 december 2016
Philippe De Cleen