James Blake - The Colour In Anything

Polydor

Vermoeiend plaatje, de nieuwe van James Blake. Het heeft enkele weken geduurd vooraleer we doorheen de futuristische, eclectische soul-laag hebben kunnen krabben, recht naar de kern van de zaak. Wat blijkt? Blake slaagt erin iedereen te doen zwijgen, maar produceert niet genoeg klanken om iedereen tijdens de volledige rit wakker te houden.

‘The Colour In Anything’ duurt bijna twee keer zo lang als zijn vorige albums. Lastig om te verteren dus; en ook de ontlasting achteraf is niet echt prettig te noemen. Terwijl zijn vorige album ‘Overgrown’ vol stond met door merg en been gaande nummers, hebben we nu constant het gevoel dat de plaat niet alleen te lang, maar ook gewoon een samenraapsel is van allerlei rondfladderende ideeën, achterna gezeten door een artiest met een vlindernet waar een gaatje in zit.

Maar James Blake blijft natuurlijk James Blake. De man weet perfect hoe je een nummer moet opbouwen; met stiltes die meer zeggen dan geluid, een piano op zijn puurst en elektronisch geraas waar je verschrikt de bilnaad van toeknijpt. En dan die stem; een stem die elke keer ze van toonhoogte verandert, de stemming in een ruimte bruusk doet omslaan; een stem die alle deeltjes van jouw en Blakes ziel zomaar te grabbel gooit; een stem die, op dit album althans, eindelijk zonder remming giert tot in de puntjes van je gemoed.

Timeless, wat begint als een gestripte versie van Hide U van Kosheen, is prachtig opgebouwd en geeft je enerzijds het gevoel op een eng undergroundfeestje aanwezig te zijn; terwijl de baslijn je een vertrouwd gevoel geeft; alsof je onder een fleece in je eigen zetel zit. Het internet schreeuwde om een Kanye West-samenwerking. Maar wij zijn blij dat Yeezy er de tijd niet voor vond. De piano en het stembereik tijdens f.o.r.e.v.e.r. doen denken aan een plakkerig liefdesnummer, maar krijgt nooit een happy ending. En ons gezicht tijdens Choose Me zou zo model kunnen gestaan hebben voor Munchs ‘De Schreeuw’. Zoveel opgewekte emoties, zo moeilijk om in woorden te vatten.

Maar evengoed zou je je kunnen ergeren aan de hoeveelheid loops en geluidslagen die constant terug opduiken. Points doet ons een alarm van een kerncentrale voor de geest halen en werkt net zo enerverend als de bieptoon van je auto als je je gordel niet om hebt. Tijdens I Hope My Life slagen wij er niet in een setting op te roepen; nogal opportuun als je muziek maakt waarbij de stemming je aanzet tot fantaseren. En dan hebben we het nog niet eens over nummers die wij als vulling aanzien. Mijmerend gekras zoals tijdens Waves Know Shores. Neen, dat mag en kan naar Blakes normen beter.

Toegegeven, ook wij waren na enkele luisterbeurten even volledig weg van deze plaat. Maar het is pas toen we zijn vorig werk nog eens beluisterden, dat we doorhadden dat het allemaal toegankelijker, maar ook veel beter kan. James Blake heeft met zijn vorige albums de lat bijzonder hoog gelegd. Het is ten slotte geen schande om je persoonlijk record eens niet te verbreken.

‘The Colour In Anything’ is een luisterplaat geworden die gemoedsmuziek naar een hoger niveau tilt. Een pareltje voor mensen die zich er weten in te verdiepen, maar een sof voor wie dacht in een vingerknip bepaalde emoties opgewekt te zien. ‘The Colour In Anything’ vraagt tijd en inspanning. En zelfs dan kunnen we niet verzekeren dat je met een voldaan gevoel achterblijft.

James Blake speelt dit jaar op Rock Werchter.