Keaton Henson - Kindly Now

Play It Again Sam

De meeste schilders maken een paar schetsen en studies voor ze aan het echte werk beginnen. Ook klankkunstenaar Keaton Henson doet dat.

 

Er waren natuurlijk al de twee vorige albums, ‘Dear…’ (2010) en ‘Birthdays (2013), maar dit ‘Kindly Now’ werd onmiddellijk voorafgegaan door een piano- en celloproject (‘Romantic Works’), een dichtbundel (‘Idiot Verse’) een experimentele, elektronische ep (‘Behaving’), een verzameling onuitgebrachte nummers (‘5 years’) en een tentoonstelling  van schilderwerk (‘Almost Beautiful’). Het mag duidelijk zijn dat de Londenaar Keaton Henson niet over één nacht ijs ging voor ‘Kindly Now’. Het werd dan ook zijn meest diverse plaat uit de carrière.

Aan de ene kant schotelt hij je vijf naakte pianoballades voor waarin hij zoals vanouds de ziel uit het lijf rukt, die op de roestvrij stalen operatietafel legt en vervolgens vakkundig ontleedt. Over andere songs, zoals opener March en het Afrikaans aandoende Holy Lover hangt de schaduw van elektronische uitspattingen en nog andere klassiek gearrangeerde, orkestrale ervaringen.

En Henson verbergt zich dan wel achter een uit de kluiten gewassen baard, in zijn teksten is hij even eerlijk als ontroerend. Zo vertelt hij in Old Lovers In Dressing Rooms over een oud lief dat hem na de show opzoekt en hem vraagt of hij haar echt zo graag zag dat hij woorden als “blood and tears” moest gebruiken. Hij antwoordt haar met een simpel: “I’m afraid so.”

Het is die contradictie tussen de chronische angsten waaraan hij lijdt sinds zijn jeugd, zijn trauma’s (o.a. een verscheurende relatie met Soko) en zijn ontwapenende openhartigheid dat Henson zo interessant maakt. En natuurlijk schrijft hij ook mooie melodieën die getuigen van een goed ontwikkelde esthetiek. Singles als Alright en No Witnesses combineren het beste van Damien Rice met het breekbaarste van Perfume Genius.

Soms wordt het wel even te veel van het goede, maar doordat Henson ook andere paden opzoekt zoals in de bevreemdende nummers Good Lust  en Gabe, het op akoestische gitaar leunende The Pugilist, het orchestrale NW Overture en de elektronische nummers, blijft het allemaal verteerbaar.

En zo is ‘Kindly Now’ een perfecte bekroning van Hensons carrière tot nog toe en meteen ook de perfecte introductie voor wie de man nog niet eerder kende en vanaf hier zijn oude werk wil gaan ontdekken.

Op 1 november speelt Keaton Henson in Carré in Amsterdam. België laat hij voorlopig links liggen.