M83 - Junk
Mute Records
Gejuich! De Franse publiekslieveling laat na vijf stille studiojaren opnieuw van zich horen. Toegegeven, nadat de dubbelaar ‘Hurry Up, We’re Dreaming’ voor een wereldwijde doorbraak zorgde, mocht de nog steeds in L.A. verblijvende M83 van zijn roem genieten. Van de desolaatheid en het isolement dat de gelaagde elektronische popsongs van dit magnum opus voedde, rest anno 2016 niets meer. Gevolg is een bontgekleurde plaat boordevol zomerse franjes.
Plots kent de hele wereld Anthony Gonzalez, de gevoelige Franse componist die verdrinkt in de grootsheid van een Amerikaanse metropool. Plots is er roem en erkenning en ligt de wereld open. Een mens zou van minder euforisch worden. Maar hoe vertaal je die gloednieuwe, positieve emoties muzikaal? Een zweverige tristesse moest plaats maken voor funk, dance en disco. Een uitermate swingend Walkaway Blues met Moroder-keys en een heerlijk vunzige groove spreekt voor zich: de tijd van rouwen is over. Zelfs wanneer het gemoed toch even duikelt in een wat meer dramatisch Solitude, aangesterkt door klassieke strijkerpartijen, priemen gevoelens van fierheid en grandeur door.
Toch verloochent M83 zich niet helemaal op dit kleurrijke album. Een gelaagde, elektronische ondergrond blijft aanwezig. De synthesizer is nog steeds het wapen – in de ontnuchterende, bijna kitscherige instrumentale lounge bossanovajazz Moon Crystal zelfs iets te prominent. Alleen mogen daar nu blazers, strijkers, veel vrolijke melodieën en zelfs wat vrouwelijke gastzangers bij. Het nadeel? Gedurende vijftien tracks onderzoekt Gonzalez op erg diverse manier de mogelijkheden van zijn nieuwe muzikale identiteit en laat zich daarbij erg inspireren door het verleden. Vintage is het woord. En dan danst M83 al eens op een slap touw, als gretig uit de jarentachtigput wordt geschept waarin Level 42, Nile Rodgers of Giorgio Moroder eindelijk in dreigden te verdrinken.
Verder weet de man echt niet goed uit welk hout snijden en is enige consistentie totaal zoek. Want hoe kan je in hemelsnaam een traag Frans liefdesduet met Mai Lan, dat zo op de volgende Knuffelrock-verzamelaar kan, verzoenen met een funktopper als Time Wind? Erger nog: hoe kan met zo’n diversiteit de luisteraar niet het gevoel hebben dat hij naar een lukrake popcompilatie zit te luisteren? Het antwoord: niet. En dan komen we aan de kern van de zaak. ‘Junk’ biedt kwaliteit zonder uitschieters, pop zonder hits, plezier zonder lachkriebels, liefde zonder duurzame relatie.
Hij geeft het overigens zelf grif toe: “I wanted to make what I call an ‘organized mess’ – a collection of songs that aren’t made to live with each other …”. Dat opzet is alleszins geslaagd. Wij houden toch meer van een doordacht geheel.
M83 speelt komende zomer op Pukkelpop.