Syndrome - Forever And A Day

ConSouling Sounds

Is er nog iemand mee met alle muziekprojecten van Mathieu Vandekerckhove? Als Syndrome bood hij in 2012 op zijn eentje een aangrijpend intiem antwoord op de bombastische dramatiek van zijn geesteskind AmenRa. Het eentracksalbum ‘Now And Forever’ krijgt na vier jaar nu een opvolger in ‘Forever And A Day’

Forever And A Day

Het opzet is hetzelfde: één enkel nummer van zowat een half uur lang begint bij de intimiteit van een warme drone en zwelt langzaam aan tot de grandeur van verschillende gitaarlagen en ritmische aanslagen. Gestaag en met veel geduld en herhaling evolueert Syndrome tot een muzikaal epos met verschillende kleuren, een verhaal van meditatieve gitaarambient met veel ruimte voor fantasie, ditmaal in drie diverse episodes. Lyrisch, introvert en luisteraars dwingend om tot een hoger niveau uit zichzelf te treden is dit een zoektocht naar de essentie.

Droge tikpercussie, herhaling van een akoestische drienotenriff, tussenrollende kruiptonen: dit eenmansalbum begint vrij virtuoos. Dan pakken donkere snaarhalen als onweerwolken samen en doorbreken het akoestische doe-het-zelfkarakter. Drones gaan ijl gieren en waaien. Laag per laag stapelt Vandekerckhove op tot een volle geluidscollage ontstaat waarin details vervagen en die uiteindelijk in een grijze mist uitraast.

Na tien minuten opent een nieuw hoofdstuk van een hardnekkige riff en een weemoedige, koperblazerachige, drone die samen een desolaat kader creëren waarover de klankmeester met zijn donkere baritonstem depressieve, gesproken verzen drapeert. De nochtans hoopvolle woorden “Our love is strong”, blijven in een volle, sombere geluidsentiteit nazinderen en riff, drone, snaar en galm smelten samen tot een geheel van repetitieve shoegaze.

Het derde deel begint opnieuw vanuit het niets. Een mysterieus minimalisme begeleidt fluisterende woorden waarin wederom enige hoop verscholen zit (“Don’t be afraid / I am here / You’re safe now”), de enige houvast in een beklemmende duisternis. En dan zet het slotoffensief in. Een traag en statisch snarenspel doet een derde, akoestische verkenningsronde, verandert van toonaard en geeft eindelijk ook op muzikaal vlak enige hoop. Hoge melodieën en laag zinderende snaren bieden een vol contrast en de mogelijkheid om samen trots aan te zwellen, niet als auditieve aanval, maar als bevestiging. Force majeure. Forever And A Day.

Met excuses dat we even helemaal wegkwijnden in deze beschrijving. U had al begrepen dat dit album van Syndrome de luisteraar stevig in de greep houdt. Gun uzelf tijd en ruimte, zet luidop en geniet. We zijn in elk geval benieuwd wat een pracht hij over enkele jaren met episode nummer drie zal brengen. Allicht iets als ‘A Day And The Night’ of zo?

21 oktober 2016
Johan Giglot