The Answer - Solas

Napalm Records

Het leek bij The Answer op rolletjes te lopen. Op het laatste album, 'Raise A Little Hell' uit maart 2015, werden de diverse stijlen, die de band de afgelopen tien jaar bracht, mooi verenigd, maar een band wil ook eens wat anders. Bij de Noord-Ieren leidde dit tot 'Solas', een plaat waarop accenten zijn verlegd en er zelfs enige Ierse volksklanken te horen zijn.

Solas

Zanger Cormac Neeson, die we vooral kennen van de scherpe hardrockstijl van pakweg Airbourne, beleefde een ongekend moeilijke tijd toen zijn zoontje drie maanden te vroeg ter wereld kwam. In het interview, dat wij met hem hadden, beschreef hij de weg door die duistere periode als een zoektocht naar het einde van de tunnel. “Solas” is dan ook het Ierse woord voor licht. De weg ernaartoe wordt via elf zeer uiteenlopende nummers in muziek omgezet.

Omdat de absolute duisternis het vertrekpunt vormt, ligt een dramatische benadering voor de hand. Maar The Answer maakt er bepaald geen misbruik van en houdt het met Beautiful World op slechts één nummer met werkelijk ernstige toon. Vooral de gevoelige zang van Neeson, de huilende gitaar in het hardere gedeelte en de tekst, “I can't remember how we used to be in my beautiful world.”, laten horen dat het menens is.

Ook de aangekondigde, Ierse folkinvloeden concentreren zich - niet uitsluitend maar toch hoofdzakelijk - in één song, te weten Battle Cry. Hierin zijn zelfs een paar Ierse tekstregels opgenomen. Dit toch al vlotte nummer doet tamelijk uitbundig aan doordat er een heuse sambaband op meespeelt. Voor het overige brengen subtielere verwijzingen als sfeervolle arrangementen en het accent van Neeson de Keltische roots hier en daar in herinnering.

Dat laat vrij veel ruimte voor een neutraler geluid, dat bijvoorbeeld naar voren komt in Untrue Colour, een strak uitgevoerd midtempo gitaarpopnummer. Op de tweede helft van de plaat komt dan ook de vertrouwde bluesrock aan bod met Demon Driven Man en Being Begotten. Laatstgenoemde track steunt op een ijzersterk fundament van akoestische gitaren die sowieso een belangrijk aandeel hebben op dit album. Beide nummers worden gescheiden door het snelle Left Me Standing waarmee ook de traditionele hardrock is vertegenwoordigd.

The Answer toont lef door zich op onbekend terrein te begeven. Naar eigen zeggen zou dat een aanzienlijke koerswijziging hebben opgeleverd, maar dat is dus niet helemaal waar. Wel leverde het een gevarieerde en spannende plaat op. Nu de verschillende, nieuwe richtingen verkend zijn, heeft de band weer voldoende bouwstoffen om vooruit te kunnen.

27 oktober 2016
Tino Fella