#Futurama85 - The Triffids - Raining Pleasure (1984)

Zondag 13 oktober 1985. Een datum als een ander, maar niet voor ons. Die dag hadden wij vanuit Etterbeek een bestelwagen gehuurd om met een zestal studenten af te zakken voor één van de meest memorabele festivaldagen ooit beleefd. Akkoord, de Brielpoort in Deinze was niet de meest feeërieke concertlokatie, maar vormde toch het perfecte decor voor wat ons die dag stond te wachten en dat ons heel lang, tot vandaag, is blijven heugen.

Het wonder van The Triffids, moet dat eigenlijk nog opnieuw uitgelegd worden? Wat waren we verbaasd toen Luc Janssen (hij weer!) ons midden jaren tachtig op de radio zachtjes, maar gedecideerd aanporde om eens te luisteren naar een groepje jongelui uit Perth, Australia. Zo schoon dat dat was. Als een bende gieren haastten we ons naar onze platenvoorzieners om in de importbakken op zoek te gaan.

Mettertijd werden we steeds beter op de wenken bediend, zeker toen een verstandige ziel bij het label Megadisc in Amsterdam het geheel voor Europa ging laten persen en verdelen. De jongens en het meisje van de Triffids hebben tussen pakweg 1982 en 1990 vele mooie dingen laten horen en waren welkome gasten op onze festivals (en later, na het verscheiden van David McComb, zelfs tot tweemaal toe in alle exclusiviteit in memorabele reünies in Zaal België in Hasselt, waar ze benaderbaar en aanraakbaar waren.)

En dan kom je al mijmerend als vanzelf ook weer bij Marc Mijlemans uit, die als geen ander de tragiek en het gemis in de muziek van The Triffids wist bloot te leggen. Als er al zo iets als een Walhalla zou bestaan, dan zien wij Mijlemans en McComb al mijmeren op een overdekt, regenachtig terras in de buurt van de Brusselse Beurs, sippend aan een wit wijntje.

Toen, op 13 oktober 1985, in Deinze, tussen Nazareth en Betlehem, was er onze eerste live kennismaking met The Triffids. Wij waren gek van The Triffids en stiekem collectief verliefd op het meisje aan het orgel en dat zachte, melancholische stemmetje dat Raining Pleasure in alle deemoed naar de hoogste hoogten verhief. En het zat in de set en wij waren zonder meer betoverd door de frêle Jill Birt.

Vele jaren later mochten we haar begroeten bij de reünie in Hasselt. Ze luisterde geboeid naar ons wedervaren en was verbaasd (niet geveinsd) over zoveel idolatrie. Ze moest eens weten…