#KurtVileKiest - Tubeway Army - Are 'Friends' Electric? (1979).

Hij startte ooit als gitarist bij The War On Drugs, maar kiest sinds 2008 voor het solopad als muzikant en sporadisch als producer. Kurt Vile is gek van muziek en toont dat een week lang met zijn favoriete tracks.

Kurt Vile is drieënveertig en is "into" analoge synthesizers sinds hij twintig was, maar hij heeft ‘Replicas’, de lp met daarop Are 'Friends' Electric? al eeuwen lang in de kast staan. Hij viel als een steen voor Down In The Park en realiseerde zich pas later dat Are 'Friends' Electric? al even verslavend was met die hypnotische drumbeat en supermooie melodielijn: “They keep you travelling through a euphoric labyrinth of tones. Gary Numan’s a very particular, precise individual”.

Dit nummer gaat over de mens die tussen robots leeft, over hoe je jezelf kunt opsluiten in een donkere kamer, ver weg van andere mensen. Numan heeft Asperger-syndroom en veel van deze liedjes gaan over thema's als technologie en isolatie. In een gesprek zei hij dat het nummer over een robotprostituee gaat. "Het was een futuristische versie van het verkrijgen van pornografie per post in een bruine envelop zodat je buren niet weten wat het is", legde hij uit. "Deze machines, die er menselijk uitzien, doen verschillende diensten in deze grijze jassen en ze zien er allemaal hetzelfde uit. Als de BBC had geweten waar het over ging, hadden ze het nooit gespeeld. Ze zouden me nooit op 'Top Of The Pops' hebben laten gaan . Duim omhoog voor obscure teksten."

De song staat op 'Replicas' van Tubeway Army, de eerste band van Numan. Op aandringen van de platenmaatschappij kwam de plaat onder die naam uit, maar Numan was tegen die tijd al soloartiest. Bij het derde album 'The Pleasure Principle' (die goed verkocht in Groot-Brittannië) was de naam op de plaat ook Gary Numan.

Met het elektronische geluid was dit nummer niet voor iedereen weggelegd en veel critici vonden het maar niks. In een interview uit 2010 legde Numan uit: "In dit land (Engeland) kreeg het publiek het eerder dan de media en stond het vier weken lang op nummer één. In de derde week dat het op nummer één stond, begon de radio het zelfs op de playlist te zetten. Er was nogal wat weerstand tegen. Men vond het een eendagsvlieg. En op dat moment had ik het gevoel dat ik met een vlag stond te zwaaien, vechtend voor erkenning, maar nu ik erop terugkijk, denk ik er heel anders over. Dus ik ben gewoon blij dat het zich heeft ontwikkeld zoals het is. Ik ben blij dat de dingen die ik in die tijd deed enige erkenning krijgen, dat het volledig ingeburgerd is geraakt en dat dat nu al een paar decennia zo is. Ik denk dat er daardoor betere muziek op de markt is. De technologie zelf is beter geworden. Het heeft een dramatische bijdrage geleverd aan de muziek in het algemeen en ik ben er gewoon trots op dat ik daarin een kleine rol heb gespeeld."

Gary Numan (in The Guardian in 2006): "Ik probeerde twee afzonderlijke nummers te schrijven en ik had een strofe voor het ene en een refrein voor het andere, maar ik kon het niet afmaken. Ik realiseerde me wel dat ze goed klonken, zo aan elkaar geplakt. Daarom duurt het vijf minuten. Voordat ik het opnam, speelde ik het terug, ik sloeg de verkeerde noot aan en het klonk veel beter. Die harde noot is waarschijnlijk de cruciale in de hook. Het transformeerde zo van bijna een ballade in iets heel ongewoons. Ik had het succes niet verwacht, omdat je dat niet anders kon dan erop te dansen en het had geen definieerbaar refrein. Mijn ambitie op dat moment was om de Marquee uit te verkopen."

"De tekst komt uit een kortverhaal dat ik voor een mogelijk boek had geschreven. De reden dat 'Friends' tussen accenten staat, is omdat een 'friend' een androïde is. Het gaat over een man die belt voor een prostituee en wordt bezocht door iemand. De enige manier waarop je ze van mensen kon onderscheiden, was dat de pupillen in de ogen enigszins langwerpig waren, en op de beeldschijf was mijn oog zo".

Numan vertelde Mojo magazine in 2008 over de invloed van schrijvers Phillip K. Dick en William S. Burroughs op 'Replicas': "Er zit veel Phillip K. Dick in. Ik hou van hem. Er zit ook veel Burroughs in. De nummers waren muzikale versies van kortverhalen die ik aan het schrijven was. Elk verhaal ging over een aspect van hoe ik dacht dat Londen er over twintig of dertig jaar uit zou zien. Er is veel geweld. Dus krijgen ze deze grote supercomputer in huis. Die realiseert zich snel dat mensen het probleem zijn. Dus start hij de Quota-test, waarbij mensen een bepaald niveau van intelligentie moeten bereiken. Anders worden ze meegenomen om heropgevoed te worden - weggegooid."