#LloydColeKiest - Fripp & Eno - The Heavenly Music Corporation III (1973)

Welke muziekjes drijven onze favoriete Glaswegian Lloyd Cole eigenlijk?

Lloyd Cole, je zou het hem, op basis van de persoonlijke catalogus niet aangeven, maar de man is een verwoed liefhebber van elektronica. Meer bepaald de krautrockgerichte. Hij herinnert zich niet meer of hij 'No Pussyfooting' nu zelf kocht of verwierf via een platenruil. Belangrijkste is dat hij hem ontdekte.

Hij kende uiteraard Roxy Music, ruilde 'Goat’s Head Soup' van The Stones voor 'For Your Pleasure' en hij luisterde intens naar pop en rock maar 'No Pussyfooting' kon hij niet plaatsen. Een soort van drone, mede mogelijk gemaakt door Frippertronics (elektrische gitaartechniek van Fripp) en twee Revox bandrecorders van gitarist Robert Fripp en Brian Eno. Cole: “I thought, I like this, this is not like anything I’ve heard before!” Het was het begin van een immer uitdeinende passie voor elektronische muziek.

'No Pussyfooting' was de eerste van drie samenwerkingsprojecten onder de naam Fripp & Eno, opgenomen in slechts drie dagen. De release kwam dicht in de buurt van die van Eno's debuut soloalbum 'Here Come The Warm Jets' (1974) en het vormt één van zijn vroege experimenten met ambient.

Brian Eno nodigde Robert Fripp in september 1972 uit in zijn thuisstudio in Londen. Eno experimenteerde toen met een tape-delay feedbacksysteem, dat hij voor het eerst bedacht tijdens een studie aan de Winchester School of Art en verder beschreven in een partituur genaamd Delay And Decay, gepubliceerd eind 1966.

Het systeem werd eerder gebruikt door Terry Riley en een anonieme ORTF- ingenieur in Parijs in 1963 en kreeg de naam Time-Lag Accumulator: twee reel-to-reel bandrecorders zijn naast elkaar opgesteld en geluiden, die op de eerste deck werden opgenomen, worden afgespeeld door het tweede deck en vervolgens teruggestuurd naar het eerste deck om een ​​lange looping tape-delay te creëren. Fripp speelde gitaar over Eno's loops, terwijl Eno selectief de gitaar van Fripp in loop zette of opnam zonder deze te loopen. Het resultaat is een compact, gelaagd stuk vroege ambientmuziek. 

Deze techniek werd later bekend als "Frippertronics". De plaat kreeg indertijd relatief weinig aandacht, maar bij rerelease in 1982 en nog eens in 1987 kreeg het vreemde werkstuk een cultstatus. Lloyd Cole was er vroeg bij en naar verluidt waren ook David Bowie en Iggy Pop tuk op deze bizarre plaa.