Big Next Weekend - Geef ons meer Wwwater

undefined, 4 september 2016

Het eerste weekend van september is echt overladen voor de muziekfan: Laundry Day, Crammerock, Deep In The Woods, Villa Pace,...  allemaal plekken waar we wel zouden willen vertoeven, maar we kozen voor de speeltuin van de muzikale ontdekkingen Big Next Weekend.

Big Next Weekend is niet meer zo groots qua opzet als big Next Festival destijds. Het aantal podia werd ingekrompen en er wordt nu slechts een klein deel van het DOK-terrein gebruikt. Maar...dit was wel reeds de tweede editie dit jaar en eerlijk is eerlijk: zeker vroeg op de dag is het terrein toch wat groot voor weinig volk.

Deze editie werd voor zo'n vijftig man afgetrapt door Exploded View, op het eerste gezicht een mogelijk favoriete band van Donald Trump. Frontvrouw Annika Henderson oogt immers leliewit en is nog knapper dan Meliana (mevrouw Trump). Maar Exploded View heeft ook twee Mexicanen in de rangen en (zoals hij het zelf zegt) "een ongeneeslijke homo" als drummer.

Ja, deze band is niet gespeend van humor, zeker niet op zijn Facebookpagina, maar daar was op het podium niets van te merken. De vier bandleden leken een wedstrijd apathisch kijken te houden en het was dan ook serieus schrikken toen Henderson plots onze persoonlijke bubbel doorbrak tijdens Disco Glove.

Het eerste album van Exploded View is volledig gebaseerd op improvisaties. De postpunk van het viertal klonk dan ook ruw, onafgewerkt en onderkoeld, maar toch kregen we het er af en toe warm van zoals bij afsluiter Killjoy. In het oog houden dus!

Kikagaku Moyo uit Tokio gaat al vier jaar mee en bracht in die tijd drie albums uit. Hun haar laten ze al veel langer groeien en ook om live te spelen namen ze ruim hun tijd. Dik drie kwartier te laat begonnen de psychrockers aan hun set.

Of dat een truc was om te wachten tot er wat meer volk opdaagde, viel niet af te lezen van de stoïcijns soundcheckende Japanners, maar wij kozen resoluut om voor 17 uur in de kantine te staan voor Wanthanee. Voor een keertje "eigen volk eerst" dus en zo hoorden we maar drie nummers (eentje uit elke plaat), ook al omdat opener Green Sugar twaalf minuten lang duurde.

Met Kodama bewees het vijftal dat het ook gebalder en minder zweverig kon en Tree Smoke hield het evenwicht tussen de twee, maar dan achtten we het dus tijd voor de Kantine. Wisten wij veel dat Wanthanee zou wachten tot de mannen uit Tokio klaar waren.

"Thank you for the waiting" zong Wanthanee in haar nieuwste song Concrete, die hier als opener mocht fungeren. En meteen verdween de opkomende ergernis over het wachten naar de achtergrond. De zangeres ontroerde met melancholische nummers over lange afstandsrelaties, een sprookje zonder happy end en natuurlijk ook met Shadows Remain, de song die haar tot winnaar van De Nieuwe Lichting kroonde.

Tussendoor kregen we ook een cover van Lost Stars van Adam Levine en Daydream van Wallace Collection, maar het waren toch haar eigen nummers die ons het meest pakten. Mooi, intimistisch, breekbaar en eigenlijk iets te kort. We wachten op meer, Wanthanee.

Het eerste feestje van de dag kwam op naam van Rheinzand. Reinhard Vanbergen (Das Pop) trok zijn stoutste discoschoenen aan en trommelde zangeres Charlotte Caluwaerts (The Happy), Mo Disko (The Glimmers), drummer Stéphane Misseghers (dEUS/ex-Soulwax) en bassist Bruno Coussée (Manngold) op om samen een soort van trance-disco-rock sound te creëren.

Caluwaerts had voor de gelegenheid haar nagels fluo roze gelakt en de keytar om de frêle schouders geslagen, Misseghers en Coussée zorgden voor een beat waarop het onmogelijk stilstaan was, Mo Disko draaide aan de knoppen en Vanbergen zelf zorgde voor het rockgehalte door over alles een lappendeken van gitaar te leggen. Ondanks wat technische problemen amuseerde het vijftal zich even goed als wij. Leuk project!

Maar het hoogtepunt van de dag kwam toch van Charlotte Adigéry en haar project Wwwater (gewoon op zijn Nederlands uit te spreken). Wwwater stond gisteren nog op Crammerock en vandaag ook nog op Deep in The Woods en houdt er dus een hels tourschema op na. Eerder deze zomer stond ze al te blinken op Pukkelpop en de frontvrouw bewees waarom ze daar zoveel lof oogstte.

Met enkel een laptop, drums, een looppedal, een paarse basgitaar en natuurlijk haar stem en natuurlijke flair stelde ze iedereen in de schaduw. Voor de eerste en enige keer ging het publiek echt aan het dansen en iedere aanwezige werd betrapt met een grote glimlach rond de mond.

Nieuw nummer Never Nuff zweepte de temperatuur op tot tropische hoogte waarna zelfs het duo zelf een cooldown nodig had. Die kwam er ook met Mine Yours, maar met My Hands werden we toch weer dansend uitgewuifd. Hier zou niets meer over gaan.

Bon Voyage Organisation was ook niet slecht anders. De Fransen bleken een unieke sound te hebben: synthetisch, met een typisch Franse (zeg maar Daft Punk) inslag. Disco, funk, jazz en psychedelica vonden elkaar in iets dat leek te zweven tussen Jean Michel Jarre en futuristische kosmische sferen.

Dansen kon zeker, maar na een poosje begonnen alle nummers toch wat op elkaar te gelijken, ook al omdat ze grotendeels instrumentaal waren. Als er dan toch gezongen werd, werd de stem meestal door een omvormer gestuurd. De kunstjes op de Moog en andere hardware uit de jaren zeventig waren leuk, maar op plaat nodigt BVO vaak zangeressen uit en dat misten we hier een: een beetje seks.

Van seKs was ook geen sprake bij Wooly Mammoths, al beschikt zanger Sean Michael Raab over een zekere x-factor. Wooly Mammoths is ook een band die furore maakte via De Nieuwe Lichting. Hun okselfrisse, psychedelische indiepop zit goed in elkaar en de jonge Brusselaars hebben een aantal heel leuke nummers, maar toch liep de Kantine voor hen niet vol. Vreemd, want zij mochten hier toch maar mooi afsluiten en met Floated, Pulling Me Under en nieuwe single Out Of Love legden ze toch al minstens drie troefkaarten op tafel. Nu ja, wij waren er bij, keken en luisterden er naar en hoorden heel wat potentieel.

Als een muzikant wijn staat te nippen in plaats van een blikje Cara soldaat te maken, weet je dat je in een andere categorie bent beland. Dat gebeurde wij met de derde supergroep (na Exploded View en Rheinzand) en afsluiter van dag een van Big Next Weekend: Szun Waves. Een afsluiter die er in slaagde om het geluid bijna constant onder de 85 DB te houden, waardoor je dus de chips van je buurman kon horen kraken en de rauwe worteltjes tussen de kaken van zijn diëtende vriendin.

De set van Szun Waves was een lange soundtrack bij het invallen van de duisternis boven Gent. Geen tijd voor applaus of bindteksten, alleen zoemende elektronica, zacht glijdende saxofoonkkanken en ritselende percussie met af en toe een tingelend belletje. Tot halfweg, toen viel er even een pauze, maar daarna ging de trip verder, alleen wat luider. Een derde, afsluitende deel nam dan weer gepast gas terug. Beetje arty farty, dit Szun Waves, maar best aardig.