Big Next Weekend - De lat meteen heel hoog

undefined, 5 september 2016

Dag twee van Big Next Weekend kondigde zich sterker aan dan dag één en dat bleek ook te kloppen. Zowel inlandse bands als Whispering Sons, Robbing Millions en Cocaine Piss als LANY en Amanda Bergman zouden wel eens een heel mooie toekomst tegemoet kunnen gaan.

T-shirts van bands als Talk Talk en Also The Trees en ook eentje van NAH (niet-aangeboren hersenletsel), veel zwart, een androgyne zanger met een stem als die van Ian Astbury van The Cult... Alleen al vanwege de looks catalogeer je Whispering Sons in het vakje van de postpunk en New wave.
En ja, ook de songs lijken wel uit het gitzwarte water uit een ton met het label 1981 getapt. Vanaf opener Shadow tot slotsong Insights klinken de metalige gitaren, de holle elektronische drumbeats en de donkere bassen alsof de tijd vijfendertig jaar lang stilstond. Niets voor een zonnige zondagmiddag zegt u? Wij spreken dat tegen. Bij ons mag dit gezelschap op elk uur van de dag aankloppen. De lat werd door Whispering Sons meteen heel hoog gelegd.

Meer vestimentaire onduidelijkheid bij LANY. De jonge frontman Paul Klein verscheen in een trui van Harley Davidson boven een sportshort en witte Nikes, maar met het haar in een modieus staartje; zoals Xavier Malisse destijds. De jonge meisjes, die de prille boezems tegen het podium plakten, wisten echter exact wat ze van deze band uit LA mochten verwachten: lichtvoetige, zomerse indiepop. Dat bleek toen ze de songs woord voor woord meezongen

ook al was het de eerste show ooit van LANY in Europa. Voorprogramma's voor o.a. Halsey, Troye Sivan en Ellie Goulding zullen daar wel voor iets tussen zitten.  Het gelukkigste meisje was diegene die haar gsm afgenomen zag worden door de zanger terwijl hij zichzelf bleef filmen.

Klein is een echte posterboy met toffe songs. Als hij over een paar maanden niet verdrongen is door de volgende, jonge god, zou hij wel eens echt groot kunnen worden, want zijn materiaal is goed genoeg om ook de vriendjes van al die meisjes te plezieren.

Plezieren is dan weer alles behalve de bestaansreden van Cocaine Piss. Aurélie Poppins lijkt wel de reïncarnatie van de jonge Nina Hagen op speed. In twintig minuten ramde de band zijn set dwars door het beton van de kade van DOK.

Terwijl haar drie mannelijke kornuiten de instrumenten tot het uiterste dreven, zette Poppins haar lelijkste smoel op en stormde ze tussen het publiek door. Ze kronkelde, krijsend als bezeten, over de ruwe vloer, omhelsde ieder die haar met angst in de ogen zag afkomen en ramde de kop van haar microfoon tegen haar schaambeen. Wij konden het pogoën niet laten en die jonge, vrouwelijke fans van LANY? Die waren in geen velden of wegen meer te bekennen. Nog drie weken tot het volledige album van deze band. Zoek maar al dekking!

In de Kantine stond nog meer punk op het programma met The Garden en Shame, dus was Amanda Bergman een beetje miscast. De Zweedse kwam helemaal uit het noorden van haar land (drie uur boven Stockholm) met een tourbusje naar hier als onderdeel van een bescheiden tournee om het prima album 'Docks' te promoten. De met folk doordrongen luisterpop (genre Mister + Mississippi) stond in schril contrast met de guitige blik in haar ogen en de grapjes, die ze met haar band maakte, maar haar stem boeide en de liedjes over relaties ontroerden. Zeker Falcons, waarbij Bergman zelf achter de piano zat en met haar toetsenist op bugel, was een streling voor de door punk geteisterde oren.

Voor Robbing Millions liep de Dokbox nog eens goed vol. Niet zo verwonderlijk want de Brusselaars hebben net een album uit dat perfect past bij de huidige tijdgeest: een beetje escapistisch, maar ook afwisselend en goed geproducet. Uiteraard tapte het vijftal vooral uit die laatste worp met de twee singles, 8 is The Figure I Like The Most en Dreams Like Photographs goed vooraan in de set; kwestie van het publiek direct mee te krijgen. Toch passeerde ook ouder werk als Dinosaur, Tenshinhan en Hand In Hand de revue en het mag gezegd: ze vielen niet uit de toon. Ages And Sun, titelnummer van de gelijknamige ep uit 2013, was in de epische live versie zelfs de perfecte afsluiter. Ja, Robbing Millions maakt van Brussel ook onze waardige, muzikale hoofdstad.

Met Strong Asian Mothers hebben we vooral goed gelachen. Toen de drummer halfweg de set plots technische problemen kreeg die maar niet opgelost raakten, brouwde de toetsenist een geïmproviseerd nummer uit de themasong van Jurassic Park, hield hij een staartwedstrijdje met iemand uit het publiek en vuurde hij het ene grapje na het andere af. Heel onderhoudend, maar natuurlijk wel jammer, want de band heeft ook muzikaal echt wel wat te bieden. De elektropop werd met evenveel overgave gebracht als de grapjes afgevuurd, maar de vaart, tja, die was er natuurlijk wel uit. Daar kon een cover van What’s It Gonna Be van En Vogue en een energiek gebracht Stay Down niets meer aan veranderen.

Over afsluiter Smerz valt weinig te vertellen. Twee dames aan een draaitafel, waarvan eentje ook zong, zijn niet bepaald een inspirerend schouwspel, maar dansbaar waren de Noorse deernen wel en de korte set van veertig minuten had gerust nog wat langer mogen duren. Helaas kwam om 10 uur zondagavond aan deze editie van Big Next Weekend onherroepelijk een einde. We mochten weer veel leuke bands ontdekken en zijn benieuwd wie van hen echt zal doorbreken.