Radio 1 Prince sessie - Jammen, brullen en relativeren
undefined, 6 september 2016
Prince een eerbetoon brengen. Dat was het opzet. En af en toe slaagde het diverse gezelschap op het podium daarin. Maar soms viel het purper ook heel erg licht uit.
Bart Peeters, presentator van dienst, gaf het zelf al aan: die nummers van Prince zijn zo goed dat je er weinig mis mee kan doen. En dat klopt waarschijnlijk wel. Blijft de vraag of het de moeite loont om naar een (niet eens altijd zo goede) jukebox te gaan kijken en luisteren.
Maar laat ons met het positieve beginnen. Naast the usual suspects zaten er ook een aantal aangename verrassingen bij de genodigden. Zo konden wij het jonge talent Coely ten zeerste smaken. Zij mocht dan al helemaal niet vertrouwd zijn met het werk van Prince tot de voorbereiding van deze avond, daar was verdomd weinig van te merken. Het jeugdige enthousiasme dat van Uptown afspatte en later op de avond nog resulteerde in een vlammende, soulvolle versie van Why You Wanna Treat Me So Bad? was indrukwekkend.
Ook Stef Kamil Carlens maakte zich de purperen muziek helemaal eigen. Ook al omdat hij niet voor de hand liggende nummers koos als The Future (uit de nooit als dusdanig gebruikte en wat onderschatte soundtrack van ‘Batman’). Vooral de pompende, rechtuit overweldigende versie van Darling Nikki, die geen muziekminnend mens onbewogen liet, blies ons uit de schoenen en deed snakken naar meer. Jammer eigenlijk dat zijn bijdrage beperkt werd tot drie nummers. Maar ook die derde song, Forever In My Life, opgedragen aan zijn kersverse bruid, wist hij doorleefd te brengen.
En dan was er nog Stijn. Hij mocht nu eenmaal niet ontbreken en vulde het Prince-format op de hem eigen, funky en onweerstaanbare manier in. Ook hij koos voor minder voor de hand liggende nummers als D.M.S.R. en Something In The Water (Does Not Compute). Dat laatste nummer kregen we op de vertrouwde manier; aangezet vanuit de laptop, en opgeluisterd met de nodige dansmoves (inclusief spagaat). Bovendien wist hij zelfs Little Red Corvette pakkend neer te zetten, solo achter de piano.
Ook Ertebrekers deden hun stinkende best om er iets speciaals van te maken, maar, hoewel Erotic City niet onaardig was, bleven ze toch grotendeels steken in goede bedoelingen. Iets waar we Daan dan weer niet van verdenken. Die was gewoon zijn cynische zelf, deed een wanstaltige poging om Kiss te brengen, maar slaagde er enkel bij Controversy in om enig goedkeurend geknik te veroorzaken.
Hoewel u dat geknik best kan relativeren. Want het publiek was erg dankbaar en joelde en juichte ook voor de (f)lauwe versies van Purple Rain, Cream en I Could Never Take The Place Of Your Man. Het is waarschijnlijk een kwestie van instelling. Want als je naar het Rivierenhof was gekomen om een feestje te bouwen zonder al te hoge verwachtingen, dan zal dat opzet vast geslaagd zijn.
De samenwerking tussen de zangeressen van Zita Swoon en Arsenal, die hier onder de noemer Radio Candip acteerden, was dan weer wel aangenaam om horen. De stemmen van de drie dames maakten daar veel goed en doen ons met de nodige warmte terugdenken aan Musicology.
Je oordeel was dus nogal afhankelijk van je verwachtingen. En het is de toeschouwers gegund om mee te jammen en brullen op de tonen van Raspberry Beret – wij hebben het ook gedaan – maar daarom moet je er nog niet van onder de indruk zijn.