Briqueville - Buitenaards

Trix, 1 februari 2024

Raadsel opgelost. Lange tijd geloofden we met jullie dat het mysterieuze sludgemetalgezelschap Briqueville uit het weinig exotische Steendorp afkomstig was. (naamsverbastering, begrijpt u?). We hadden al een klein vermoeden dat dit complete nonsense was, toen we deze foto op het net tegenkwamen. Maar na de passage op de cijfermatig nogal bijzondere datum 01022024 in Trix zijn we helemaal overtuigd: de vijf Briquevillianen komen van een verre en onbekende planeet!

Een dikke, mysterieuze nevel met enkele statische spots of keihard flikkerende stroboscopen. Figuren die wiegen als Tolkiens enten, in kapmantel met mysterieuze maskers die tussen de pest en Venetië in liggen. Op gitaren hakkend alsof de houtspaanders eruit moesten vliegen. De verschijning van Briqueville is niet enkel buitenaards en bevreemdend, maar ook ontzettend overweldigend. Iets tussen angst en aantrekkingskracht in.

En dan spreken we nog niet eens over de muziek. In oorsprong en wezen een vorm van sludge. U weet wel: zo’n trage, hakkende muziek met lang repetitieve en bijna trance verwekkende stukken. Met de “S” van slepend, de “L” van langzaam, de “U” van uitzinnig, de “D” van drones, de “G” van grandeur en de “E” van eindeloze herhaling. Grappig genoeg wordt deze nogal herkenbare, verslavend zware muziekstijl voornamelijk uitgepuurd op het net verschenen album ‘III’ (met viervingerige alien hand op de cover). Een plaat die uitkwam op het befaamde legendarische Berlijnse Pelagic-label, wereldwijd erkend als hometown van dit soort muziek.

Maar dan passeren we aan die extra, vijfde dimensie van dit gezelschap. Een ongrijpbaar gevoel dat je beklemt, wanneer uit de mist plots een nieuw masker opduikt dat onverstaanbare, meditatief herhaalde zangkreten uitstoot. Of wanneer je plots uit de diepte enig tribal drumwerk voelt opborrelen dat de verder nogal tegendraadse percussietrommels en floortoms afwisselt. Keer op keer goed voor spookachtige mantra’s die een eigen evolutie kennen en waarin de tijd vervaagt.

Af en toe beland je samen met Briqueville even met de voeten op de grond. Bijvoorbeeld in lange, minimale drones en holle stiltemomenten (want deze vijf figuren maken zeker niet enkel duister dreigende muziek), of wanneer de rechtse Briquevilliaan plots een mooi zwevend en solerend stukje blues uit de gitaar tovert. Jawel, menselijke en herkenbare muziek!

Maar laat dat een uitzondering zijn. Een toegift van deze mysterieuze wezens aan de planeet die ze muzikaal komen veroveren. Want dat doen ze langzaam maar zeker, geloof ons vrij! En wanneer de hele zaal na anderhalf uur collectief in een steeds luidere, traag hoofdwiegende noise climax belandt, is het verdict sowieso duidelijk en onherroepelijk: the aliens have landed!

Oh ja, het enige wat onze stelling nog kan tegenspreken, is het feit dat we behekst werden door het opwarmende gezelschap Wixcakes: drie riffmonstertjes die ons meenamen op een muzikale reis vol lange, sterk afwisselende songs die begonnen in tijden van Led Zeppelin en Black Sabbath, overgingen in Monster Magnet-achtige stoner en uitmondden in instrumentale, furieuze hardcore: mathematisch ingenieus en ongeduldig. Maar die vooral ook goochelden met een soort van vol galmende, driestemmige zang vol penetrante wicca-bezweringen. Ook weer iets om stevig in het snuitje te houden.

Foto: Mathias Verschueren voor CPU