Cavern Of Anti-Matter - Krautrockawards
undefined, 30 september 2016
De AB was gisterenavond het decor van de jaarlijkse uitreiking van de - ietwat fictieve - krautrockawards. De publieksprijs voor de beste binnenlandse act ging naar de Portables, als beste buitenlandse act kwam het Brits-Berlijnse Cavern Of Anti-Matter uit de enveloppe tevoorschijn. De eenmansvakjury van daMusic schaarde zich Stalinistisch unaniem achter het publieksoordeel.
Dat we al maandenlang ‘The Killing Horizon’, de recentste worp van de Portables, tippen voor de top van de eindejaarslijstjes steken we niet onder stoelen of banken. We vonden het dan ook niet erg dat Gentse inwijkelingen de eerste twintig jaar van hun oeuvre in de kast lieten en enkel uit die die plaat plukten.
Vergezeld van ingenieuze visuals (met een coole bijrol voor de basdrum) tripten we vijf nummers lang mee met de Portables. Een op popmuziek geënt Schrödingers House hield de zaal even op het rechte pad, maar met Undercurrent ging het een dik kwartier alle kanten van het universum uit. Kraut en dub als eeneiige tweeling. Het verbaasde dan ook niet dat Joe Dilworth en Tim Gane later op de avond vol lof waren over onze landgenoten. Verslavende set alweer!
"We are Cavern Of Anti-Matter. That's it really". Zo kondigde drummer Joe Dilworth de hoofdmoot van de avond aan. Wie dacht dat een ononderbroken kosmische reis zou volgen, werd verrast door de interacties met de voorste rijen en de wederzijdse grapjes tussen Dilworth en gitarist Tim Gane tussen de nummers door. Toetsenist en allround knoppenwonder Holger Zapf had zich iets verderop in zijn eigen elektronische cocon teruggetrokken.
Cavern Of Anti-Matter (COAM) mag dan voor de helft opgetrokken zijn uit de restanten van Stereolab - Tim Gane was bijna twee decennia de rechterhersenhelft van Stereolab, Joe Dilworth drumde op hun eerste platen - toch had de sound van COAM maar één dimensie gemeen met de Franse-Britse cultband, zijnde een immens diepe krautgroove.
Misschien jammer dat de band nogal dogmatisch binnen de lijnen bleef, die bands als Neu, La Dusseldorf of Harmonia veertig jaar geleden tekenden, maar desalniettemin leek de AB Club zich doorheen de set dieper en dieper in te graven in het soms funky gitaargepengel van Gane, de soepele maar uiterst efficiënte polsen van Dilworth en de toetsencapriolen van Zapf. De meest dansbare, zelfs naar techno knipogende hap werd tot het einde opgespaard met bisnummer I'm The Unknown. Een ideale afsluiter voor de dag die begon met de wedloop naar tickets voor de Kraftwerkconcerten van mei volgend jaar!