Desertfest - Red Fang maakt status waar

undefined, 15 oktober 2016

Zij, die dachten dat de gitaar als muziekinstrument door de vele dj's en dancefeestjes een stille dood aan het sterven is; zij, die denken dat rock dood is, moeten maar eens naar Desertfest in TRIX af zakken. De eerste avond waren wij niet alleen onder de indruk van de gemoedelijke, kameraadschappelijke sfeer, elk van de concerten was ook van een onaards hoog niveau. Voor de liefhebber van pure rockmuziek ziet de toekomst er dus weer wat rooskleuriger uit.

Desertfest - Red Fang maakt status waar

Dat het optreden van Alkerdeel voorwaar geen gezellig tripje over zonnige stranden zou worden, hadden we al voorzien, toen we de Canyon Stage betraden. En Alkerdeel bleek ook live een dosis donkere, waanzinnige chaos voort te brengen, waardoor je als luisteraar de ene na de andere angstaanval moest ondergaan. Zonder meer was dat in grote mate de verdienste van de duivelse vocalen. Het leek wel alsof frontman Pede al zijn demonen op het publiek losliet met de bedoeling zijn arme slachtoffers één voor één te verscheuren.

Enige inspanning wordt dus verwacht van de aanhoorder, maar wij lieten ons met plezier wegglijden in de donkere waanzin van deze band. Zij profileerden zich namelijk als demonen die je hypnotiseren met vlijmscherpe, chaotische uithalen van gitaar, drums en zang, waarna je totaal verweesd, met het angstzweet op de lippen rillend achterbleef. Dit liet alvast een donkere indruk op ons na.

Een festival draait in deze tijden vooral om ontdekkingen doen. Torche combineert reeds sinds medio 2004 elementen van stoner met sludgemetal en dit op hoogstaand niveau.

Vanaf het begin van de set tot het einde stond deze band garant voor grensverleggende riffs, die aan de ribben bleven kleven. Buitengewoon technisch hoogstaande huzarenstukjes is waar deze heren voor staan. Dit is het soort stoner/sludgemetal dat ons ooit als jonge tiener bekeerde tot de gitaar. Hoezeer we ook onder de indruk waren van de subtiele zang en de knallende drumsalvo's, het was telkens bij een onaards mooie, vaak lange gitaarsolo dat we een ware adrenalinestoot te verwerken kregen.

Torche was één van de hoogtepunten van deze avond. ‘Restarter’, het meest recente album, waaruit veel songs werden gebracht, is dan ook een sterke aanrader voor de globale gitaarliefhebber, die houdt van de grensverleggende schoonheid van dit instrument. In elk geval slaagde Torche erin de haren op de armen recht te laten komen.

Je hebt zo van die bands die een hit scoren en prompt naar voor worden geschoven als de nieuwste hype en dan ook meteen festivals mogen afsluiten en zelfs zorgen voor overvolle zalen. En dan heb je bands die muziek brengen van onaardse schoonheid, maar er niet in slagen datzelfde publiek te bereiken. Binnen het undergroundmuziekgebeuren' in ons land zijn Your Highness uitgegroeid tot een keurmerk binnen de scene.

Dus was de Canyon Stage aardig vol gelopen voor dit optreden van een nog steeds onderschatte parel. Op een podium is deze groep enorm verslavend. En hoezeer de instrumentale aankleding ook kon bekoren, toch was het de onaards mooie stem die je uiteindelijk over de streep trok. Zelfs toen zijn microfoon het liet afweten, wist frontman Ben Baert ons nog een krop in de keel te bezorgen.

Your Highness bewees hier nog maar eens op een eenzaam hoog niveau zielen te beroeren en harten sneller te doen slaan, schipperend tussen angstaanjagende, complete duisternis en hartverwarmende soundscapes.

Overvol stond de Desert Stage voor YOB. Niet verwonderlijk, gezien deze typische doommetalband al jaren aan de weg timmert en al eerder bewees een stevige wall of sound neer te kunnen zetten, waardoor daken er prompt lijken af te vliegen. YOB speelde die jarenlange ervaring dan ook uitvoerig uit, maar demonstreerde eveneens een hoge dosis spontaniteit.

Vanaf het begin van de set grepen ze de aanwezigen bij de strot om niet meer los te laten. De visuals stuwden daarbij - iets wat we ook merkten bij andere bands op de Desert Stage - de sfeer meteen de hoogte in. Deze heren brengen dan ook doommetal met een subtiele knipoog naar een band als Black Sabbath, waardoor je in een diepe, donkere trance terechtkomt.

YOB deed zielen bloeden op hoog niveau. Telkens opnieuw werden er grote gensters geslagen in het hart van de fans. Dankzij de geestesverrijkende riffs voelde je een duistere rust neerdalen.

Black Rainbows hebben die naam niet gestolen en zijn een schoolvoorbeeld van een band die heavy metal brengt vanuit het hart, maar vooral de gitaar met zoveel liefde bespelen dat je als aanhoorder wel overstag moet gaan.

Deze Italiaanse band gooide daar wat psychedelica tussen, maar leek vooral te schitteren in eenvoud. Zonder overdreven showelementen, maar puur door de gitaren voor zich te laten spreken bezorgde Black Rainbows je stroomschokken.

De luisteraar kon niet anders dan wegdromen naar een ver verleden. Je kon er immers niet aan voorbij dat deze Italianen de mosterd hebben gehaald bij de muziek uit de jaren zeventig. Maar het was niet lukraak kopiëren dat ze deden, eerder wisten ze je op geheel eigen wijze in vervoering te brengen. Black Rainbows zijn één van de onontgonnen parels binnen de gitaarmuziek die de luisteraar met een brede glimlach achterlieten.

Vreemde eend in de bijt Coogans Bluff maakt gebruik van blaasinstrumenten. Dat leverde een psychedelische trip op die prompt onverwachte wendingen nam. Deze Duitsers waren een verademing tussen al dat gitaargeweld. Niet dat dat instrument bij Coogans Bluff geen bevoorrechte plaats innam, maar door de inbreng van knetterende percussie en de blazers werd een heel bijzonder sfeertje geschapen, anders dan we deze avond al hadden meegemaakt.

Coogans Bluff heeft dan wel het begrip psychedelica niet uitgevonden, ze slaagden er wel in je te doen trippen op hypnotiserende klanken en zang. Als luisteraar kwam je terecht in andere, onontgonnen oorden van verderf. Telkens opnieuw nam de muziek vreemde bochten. Als luisteraar stond je dan ook met open mond te genieten.

De ultieme headliner van de eerste festivaldag, Red Fang, kan prat gaan op een sterke live reputatie. Deze Amerikaanse band ontstond in 2005 en pakt uit met machtige riffs met een knipoog naar de wilde jaren zeventig, maar met de voeten stevig in het heden.

Deze heren weten ons steeds met verstomming te slaan. En dat was ook nu het geval. De lat werd zodanig hoog gelegd dat alles, wat al gepasseerd was of nog zou komen, verbleekte in de woestijnzon. Zonder afbreuk te willen doen aan de andere acts op de affiche, speelde Red Fang de pannen van het dak.

Zonder meer bewezen deze heren dat zij de status van meesters in het vak niet gestolen hebben, als het op riffs aankwam. Met de gloednieuwe plaat 'Only Ghosts' als basis ontbonden zij hun duivels en lieten ze iedereen in de zaal in extase achter. Van voorin de zaal tot helemaal achteraan zagen we mensen meeklappen en headbangen. Enkele crowdsurfers konden niet aan de verleiding weerstaan.

Dit was alvast een indrukwekkend slot van de eerste dag van Desertfest. Op naar dag twee!

15 oktober 2016
Erik Van Damme - Snoozecontrol