Earth plays 'Belladona Of Sadness' - Het wat-gebeurde-er-nu-net-gevoel

undefined, 24 oktober 2016

In het kader van het Gents filmfestival verzorgde Earth eenmalig en live de soundtrack bij de recent gerestaureerd Japanse animatiefilm 'Belladonna Of Sadness'. En wij waren daarbij.

Earth plays 'Belladona Of Sadness' - Het wat-gebeurde-er-nu-net-gevoel

De film uit 1973 is een erotische avant-garde-animatiefilm over hekserij. Voornamelijk bestaande uit panoramische aquarellen is ‘Belladonna’ een psychedelische trip van hoog niveau waarin de vrouwelijke seksualiteit (het misbruik evenals de ultieme bevrijding ervan) centraal staat.

Dat de prent na drieënveertig jaar semi-pornografische reclames nog steeds kan choqueren is opmerkelijk. Bevreemdend, bij momenten aardedonker, steeds elegant en een tikje speels met een overdaad aan piemelgeesten, is het geen film die zich naar de achtergrond laat verdringen.

De drones van Earth speelden dus op het tweede plan, mede door het soundtrackvolume, dat lager dan gewoonlijk lag. Maar ook dan nog deed de band het schitterend. Er werd een mooi evenwicht gevonden tussen uitgerokken melodieën en de achtergrondrol die de dronekoningen aannamen. Het drumwerk van Adrienne Davis was zwaar en slepend en complementeerde het gitaarwerk.

Bij aanvang leek het nog wat zoeken naar de juiste toon om de gelukkige trouwscènes te begeleiden, maar vanaf het moment dat het verhaal de diepte indook, vielen de trage gitaarpartijen van Dylan Carlson en de zijnen op hun plaats.

Doordat de animatie vaak in laagjes over stills werkte, waren de beeldbewegingen traag, ritmisch en golvend, de muziek was met andere woorden geknipt. Earth schitterde op de momenten waar je het zou verwachten. Toen de film donkerder en kwader werd, ging het gedreun in crescendo en werd de synchronisatie compleet.

Eens we over de initiële schok en verwarring, die Belladonna veroorzaakt, heen waren, werden we helemaal meegezogen, om met een groot wat-gebeurde-er-nu-net-gevoel weer te worden uitgespuwd.

Tot spijt van wie het benijdt was dit een eenmalige voorstelling. Het filmfestival van Gent wandelt op het slappe koord tussen sociaal (openen met ‘I, Daniel Blake’), relevant (de hele Vooruit-programmatie) en oplaaiende Cannes-allures (somptueuze recepties met de beau monde).

Vorig jaar kwamen vader en zoon Riley een film begeleiden, nu kregen we dit meesterwerk voorgeschoteld. Wij willen meer van dat, het zou niet misstaan bij de gastheren van de World Soundtrack Awards: meer (muzikale/soundtrack-) relevantie, minder Cannes. Merci.

24 oktober 2016
Koerian Verbesselt