Explosions In The Sky - Deutsche Gründlichkeit en Texaanse precisiebombardementen

undefined, 27 oktober 2016

Dat onze zondagse hoop in al dan niet bange dagen Duyster een dik jaar geleden uit de ether verdween, knaagt vooral in deze barre oktoberdagen. Maar het herfstoffensief dat zich deze week in de concertzalen voltrekt, zorgt voor de best denkbare troost: op vrijdag Earth (gekozen) of Sophia (niet gekozen), op zondag The Album Leaf (genoten), op maandag Ef (nipt gemist), op dinsdag 4AD'er Søren Juul (erg matig), op woensdag Explosions In The Sky (lees verder...) en op donderdag Minor Victories (in blijde verwachting). De aandachtige lezer; die zich afvraagt waar we afgelopen zaterdag waren: in café Pink Flamingo's in Gent.

Een concertbezoek in Luxemburg heeft iets van een trip in de teletijdmachine. Je ziet er bands zoals je ze tien jaar eerder zag. Terwijl Explosions In The Sky in het voorjaar voor een lichte voorverkoopstress zorgde (propvolle AB), stonden de Texanen vanavond in de relatief kleine en half gevulde Den Atelier, en kochten we gewoon drie uur voor het concert een ticket. Lekker relax. “Elk voordeel heb zijn nadeel”, dat wel, want voor een pintje moet je er wel drieënhalve euro neertellen.

Het Duitse Noir Reva mocht de zaal opwarmen. Het kwartet uit Dortmund, Trier en Koblenz hield zich met de nodige deutsche Gründlichkeit dogmatisch aan Het Grote Postrock Handboek, maar leverde best een voortreffelijke set af. De gitaarriff van slotnummer Nuance deed ons denken aan Sophia's The River Song, voldoende reden om achteraf het debuutalbum aan te schaffen. Het viel daarbij op dat men in Luxemburg geen wisselgeld wil: een briefje van twintig voor een plaat van vijftien euro, “…en hou de rest maar voor de band”. Alright!.

Explosions In The Sky waren zoals gewoonlijk spaarzaam met woorden. Gitarist Munaf Rayani excuseerde zich dat de band geen Luxemburgs sprak (“maar jullie spreken gelukkig allemaal Engels”). Het anderhalf uur, dat daarop volgde, sprak enkel de wall of sound. De opener van recentste album 'The Wilderness' was ook de magistrale opener van het concert. We stonden dik tien minuten met open mond (beetje genant) naar het podium te staren. Misschien te veel van het goede, want pareltjes als Catastrophe And The Cure of het vijftien jaar oude Greet Death konden ons daarna niet meer bij het nekvel grijpen. Stilte voor de storm (zie ook Pukkelpop 2011), zo bleek, want een heerlijk First Breath After Coma mondde na tien minuten uit in een mistig noisedeken en ging quasi naadloos over in een schier eindeloos The Birth And Death Of The Day.

Rode draad doorheen de sound van Explosions In The Sky blijft het slagwerk van Chris Hrasky en de ijle gitaarriedels van Michael James. Samen stuwden ze Your Hand In Mine naar een bovennatuurlijke hoogte. Echt op adem komen, zat er met Disintegration Anxiety niet in. Het ultieme Duyster-nummer - drie jaar geleden democratisch verkozen door de luisteraars - mocht de set afsluiten. The Only Moment We Were Alone perste de laatste energie uit zowel band als zaal. Met een kort dankjewel verdwenen de vijf muzikanten in de coulissen. Meer kon en hoefde ook niet.

Een puike passage van Explosions In The Sky met enkele ronduit briljante momenten, maar misschien vonden we het concert dat we in juni in de AB zagen nog een tikkeltje straffer. De liefhebbers van het genre verwijzen we graag op 13 november naar de Botanique alwaar 65daysofstatic ten dans speelt, tenzij u, net als ons, allang voor Sonic City koos die dag.