Glen Hansard - Meer empathie, liefde en schone liedjes
undefined, 19 november 2016
In Ierland is Glen Hansard al jaren een ware vedette en zijn band The Frames is er zelfs populairder dan U2. Deze zomer was hij voor velen de verrassing op Rock Werchter. Een half jaar later en in een uitverkochte Roma nam hij ruim de tijd om ons midscheeps te raken
Glen Hansard heeft er reeds een lange staat van dienst op zitten. In 1991 speelde hij Outspan Foster, gitarist in ‘The Commitments’ en richtte hij The Frames op. In 2006 speelt hij mee in de lowbudgetfilm ‘Once’ om samen met zijn tegenspeelster Markéta Irglova een Oscar in de wacht te slepen voor het nummer Falling Slowly. De twee brengen twee wondermooie albums uit als The Swell Season. Sinds enkele jaren trekt hij solo op pad. Al is solo een relatief begrip als je een uitstekende, tienkoppige band in je rug staan hebt.
Die band zorgde voor een erg veelzijdige dynamiek zo bleek al snel in de set tijdens Just To Be The One en My Little Ruin waar respectievelijk de blazers en de strijkers een warm deken over de song drapeerden. Met de band speelde hij bovendien echt de pannen van het vernieuwde dak van de Roma. Dat deed hij onder meer in popsong Winning Streak met ook nog eens een indrukwekkende a capella uithaal. En ook het vettig bluesrockende Way Back In The Way Back When, het meeslepende Lowly Deserter, het alle uiteinden van de nuanceladder bespelende When Your Mind’s Made Up van The Swell Season en het openbrekende Her Mercy mochten er meer dan zijn.
Hansard plaatste de band overigens regelmatig in de schijnwerpers. De trombonist kreeg zo in Wedding Ring niet enkel zijn solo, maar nam ook het merendeel van de zang voor zijn rekening. Love Don’t Leave Me Waiting werd dan weer een warm duet tussen Hansard en de tenorsaxofoon.
Maar om straf uit de hoek te komen had Hansard die band ook niet altijd nodig. In Say It To Me Now, oorspronkelijk van The Frames, maar heropgevist in ‘Once’, ging Hansard zo vurig op in de song dat je niet anders kon dan elk woord te geloven. Met het onversterkt gebrachte Stay The Road sloot hij de eerste bisronde af, maar niet zonder ons nog een boodschap van meer empathie en liefde mee te geven als tegengif tegen de verkiezing van Trump. Eerder bracht hij overigens ook al een hartverscheurende en intense versie van Bird Of Sorrow.
De verhalenverteller in de blonde Ier kwam ook regelmatig naar boven. Zo vertelde hij over een wondermooie barvrouw in New York en de song die hij daarover schreef op een ontieglijk uur aan de toog. Renata was wat volgde. Voor McCormack’s Wall kwamen dan weer de verschillende stappen in een kater in geuren en kleuren aan bod.
Ook in zijn coverkeuze was Hansard een meester. Zo haalde hij een echte traditional als Vigilante Man van Woody Guthrie van onder het stof. Het nummer gaat over Fred Trump - inderdaad de vader van - en werd meesterlijk gekoppeld aan de actualiteit met slimme verwijzingen naar het bouwen van een "big wall". In Star Star van The Frames werden op slimme wijze stukjes Pure Imagination uit ‘Willy Wonka & The Chocolate Factory’ en Hotellounge van - jawel - dEUS binnengeloodst.
Dit concert was het eerste van zijn Europese najaarstour. Zijn vorige optreden dateerde van drie weken ervoor in Australië, dus werd er ook ruim de tijd genomen voor een passend eerbetoon aan Leonard Cohen. Zo werd een ingetogen Bird On A Wire de onverwachte opener. En in de tweede bisronde kreeg Javier Mas, vaste gitarist van Cohen en mee op deze tour, een prominente rol tijdens Famous Blue Raincoat en Who By Fire. Als allerlaatste song kwam de volledige band nog onversterkt vooraan op het podium een meeslepende en aanstekelijke versie van So Long Marianne brengen.
Zo nam Glen Hansard dankbaar afscheid van het publiek en van de indrukwekkende zaal die hem - zo vertelde hij - die middag nog streng en statig toesprak: “Who are you and are you playing her tonight?!”. Wel, zijn naam was Glen Hansard en hij schudde vlotjes een dijk van een concert van tweeënhalf uur uit zijn mouw! Cheers!