Johnny Dowd - Rock-'n-roll als levenselixir
Djingel Djangel, 29 maart 2024
“I ain't dead yet”, declameerde Johnny Dowd met de nodige overtuiging in één van de songs. En dat zullen we geweten hebben.
Hecla, nom de plume van Kristof Van den Bergh, mocht voor de tweede keer zijn kunnen tonen op het podium van de Djingel Djangel. Dat deed hij solo met gitaar – akoestisch, maar evengoed elektrisch – en met songs, die ons alvast deden denken aan het materiaal van bands als Spain of het vroege werk van Sophia. Dan ben je in ons boekje goed bezig. Benieuwd wat dit nog gaat brengen.
Het verschil in leeftijd tussen voor- en hoofdprogramma moet ergens rond de vijftig jaar gelegen hebben. Johnny Dowd vierde in Antwerpen namelijk zijn zesenzeventigste verjaardag. Het kan niet anders dan dat er sleet op de man zit, maar tegelijk vertoont hij een voor die leeftijd wonderlijke energie. Met een ingedikte band – Mike Stark (toetsen) en Park Doing (backingvocals) – citeerde hij rijkelijk uit het uitstekende laatste album 'Is Heaven Real? How would I know?', maar deed hij ook de nodige zijstapjes.
Humor is hem nooit vreemd geweest. En soms zat daar ook een cynische ondertoon in. Dat was al te merken aan het hoger vermelde citaat, maar kwam verderop nog regelmatig terug. Een song als Lipstick Traces On Your Sister's Underwear krijgt bijvoobeeld als schitterende ondertitel (It Must Be Christmas) en hij was ook niet te benauwd om zichzelf een “happy birthday” toe te zingen, uiteraard luid vocaal ondersteund door de aanwezigen. Net voor de ongewone bis (waaover verder meer) kreeg hij er tot zijn groot jolijt trouwens een Lang Zal Hij Leven bovenop. Muzikaal werd er daarenboven ook geginnegapt door bijvoorbeeld Hank Williams' Jambalaya (On The Bayou) te verstoppen in Worried Mind of door de wel heel erg eigenzinnige cover van Chuck Berry's Johnny B Goode.
Dat de man niet meer de stem heeft die hij ooit had, hoeft geen betoog. Het belette hem niet om zich met die typische zuiderse drawl door de songs te krassen, hetgeen die liedjes toch ook een heel eigen cachet gaf. Wat ons alvast minder beviel, waren de hiphopperige vocals, die Park Doing toevoegde aan de net genoemde Chuck Berry-cover en diens eigen song Broken Dreams, maar een kniesoor die daarover viel.
Want het was wel genieten van songs als het door een repetitieve pianodrone aangedreven L.S.D. of van James Browns Try Me dat hij tot drie keer opnieuw inzette en waarvoor hij ook de mondharmonica boven haalde. Verder werden wij doorheen met blues geïnfecteerde slows geloodst of werd er al eens een walsje (God Created A Woman) opgediend. En steeds weer liet Dowd de gitaar het meeste werk opknappen.
Uiteindelijk kregen wij een setlist van zeventien nummers voorgeschoteld, afgeroomd met Gone, een stukje poëzie, dat hij ook op muziek zette op 'Homemade Pie', maar dat hier naakt en droog werd voorgelegd. Puurder kan haast niet. Rock-'n-roll als levenselixir. Johnny Dowd mag wat ons betreft nog wel even doorgaan.
