Leyla McCalla - Caraïbisch talent

undefined, 30 november 2016

Wanneer voor een beginnende artiest als Leyla McCalla de grote cinemazaal wat te groot is, tovert de Roma in een handomdraai de fraaie foyer om in een gezellig café met podium waarin elke artiest zich met een beetje fantasie in de coffee houses van Greenwich Village in New York kan wanen. De Roma is dan ook een godsgeschenk voor elke artiest.

Of dat het geval was voor opwarmer Matt Watts, een ingeweken yankee die al enige tijd in Brussel resideert, weten we niet. Naar eigen zeggen amuseerde hij zich. Niet moeilijk met twee oerdegelijke sidemen en een pril repertoire, dat met smaak en veel warme tonen werd gebracht. Het publiek bleek er niet ongevoelig voor. Te volgen, die Matt.

En dan was het de beurt aan Leyla McCalla. Wie gedacht had dat ze na opener A Day For The Hunter, A Day For The Prey, de titelsong uit haar jongste album, meteen het hele plaatje erdoor zou jagen, had het duidelijk helemaal mis. Niet alleen putte ze graag uit vroeger en zelfs onuitgebracht repertoire, ze gaf ook nog eens regelmatig toelichting en achtergrond bij de songs die ze bracht. Daarbij viel het grote respect en de dankbaarheid op voor de auteurs of de inspiratiebronnen van die songs. Langston Hughes bijvoorbeeld, van wie ze vooraan in de set al Heart of Gold bracht.

En er was nog meer werk uit die eerste plaat: het opgewekte Mesi Bondye, gezongen in het Creools of tenminste in één van de acht varianten van deze taal uit de Caraïben en iets verder was er ruimte voor – nog steeds in het Creools – het erg melancholische Salangadou.

Wat zo genietbaar was aan het concert was de voortdurende afwisseling van taal – van Engels over Frans naar Creools – en van stijl – van folk over cajun en calypso naar gospel. Bij Manman Mwen werd het publiek tot een singalong aangepord en echt veel overtuigingskracht had McCalla daar kennelijk niet voor nodig.

Love Again Blues werd aangekondigd als de enige lovesong uit de set en werd gevolgd door een frisse dixieland in de vorm van Far For Your Web. Nuttig was de uitweiding over de sociale dimensie van de calypsomuziek, iets wat wij vaak door een te commerciële benadering van deze eerder onbezorgde muziek enigszins verloren zijn geraakt. 

Money Is King was een aanklacht tegen president elect Donald Trump. Little Sparrow en Peze Café rondden het concert mooi af. Toen als finaal bisnummer Hallelujah van de pas overleden Leonard Cohen werd bovengehaald klonk spontaan een nieuwe, ingehouden singalong door de ondertussen helemaal ingepalmde foyer van de Roma.

Met een door Leyla McCalla behoorlijk verwarmd hart konden we de koude wandeling naar Antwerpen-Centraal aanvangen.