Mitski - Te lange aanloop naar climax

undefined, 29 september 2016

Een roedel psychiaters heeft ongetwijfeld de handen vol aan Mitski. Teksten als “If I could, I’d be your little spoon”, doen hen vast watertanden. Maar wij kwamen gewoon voor de charmante persoonlijkheid en de liedjes van de Japans-Amerikaanse.

Een vuistje Pavement, een handvol Weezer, de hoge, gespeeld naïeve stemmetjes van Belle & Sebastian en je krijgt... Bastille. Of zo noemde Trust Fund zich gekscherend. Maar dit drietal heeft in de verste verte niks met eerder genoemde, een verdieping lager spelende band te maken. Zij houden het op slackerrock, lo-fi; rammelpop, DIY-gepruts met gitaar, bas en een overenthousiaste drummer, die zich ook nog eens af en toe uitleefde op een net de Pampers ontgroeid keyboardje. Maar leuk was het wel en de liedjes hebben zeker de potentie om ooit eens bovengronds te komen. Maar of dit groepje daarnaar streeft?

Wel op zoek naar een uitweg uit de underground is Mitski. En met haar vierde plaat, die voor de eerste keer op een echt label (Dead Oceans) verschijnt, probeert ze die grote stap te wagen. Wat ons betreft, mag het, want ‘Puberty 2’ staat wel degelijk hoog op ons lijstje van 2016. Bleef nog de vraag of ze die kwaliteit kon vertalen naar het podium.

Om dat te doen had ze een band bij zich met de imposante, maar uitstekende drummer Casey Weissbuch en de meer ingetogen Callan Dwan op gitaar. Maar uiteraard was het de übercoole Mitski zelf, die met alle aandacht ging lopen. Haar zwoele stem in combinatie met de ondoorgrondelijke teksten maakten dat alle ogen (en oren) op haar gericht waren.

Met een korte, instrumentale en bijna Japans aandoende intro werd de aanzet gegeven voor een concert dat aanvankelijk aanvoelde als een te lange periode van abstinentie. Je voelde dat de uitbarsting eraan zat te komen, maar om echt de spanning los te laten moest het publiek wachten tot het tweede deel van de show, die uiteindelijk amper een uur duurde.

Maar naarmate de show vorderde en je songs als Townie “(And I want a love that falls as fast / As a body from the balcony”), First Love / Late Spring (“The black hole / Of the window where you sleep”) en de tot seks getransformeerde cover van Calvin Harris’ How Deep Is Your Love (“Dit kennen jullie vast beter dan mijn songs”) een aanloop hoorde nemen naar de gapende afgrond, die daarachter wachtte, raakte je er toch van overtuigd dat het nog allemaal zou komen.

En komen deed het uiteindelijk. Met het feit dat Mitski plotseling uit de rol leek te vallen en even de cool leek opzij te zetten voor een grommend I Don’t Smoke, een knagend Your Best American Girl en een in een ultieme gil eindigend Drunk Walk Home, kwam de ontlading er dan toch nog. En haar twee kompanen verlieten prompt het podium.

Dus wisselde Mitski haar bas in voor de gitaar en speelde ze nog twee liedjes in haar eentje waarbij de rust opnieuw weerkeerde. Maar geen nood, ook zo was A Burning Hill smachtend mooi en konden wij Last Words Of A Shooting Star nog meepikken.

Was dit een goed concert? Een vraag waarop wij het antwoord in het midden moeten laten. Misschien was de aanloop naar die uitbarsting te lang, maar uiteindelijk kregen we toch nog die bevredigende climax. Dus bleven we ook niet echt op onze honger zitten. Misschien kunnen wij het bij ons volgende bezoek aan de psychiater even aan hem vragen.