Mystery Jets - Groot geworden
undefined, 27 september 2016
Altijd een dubbeltje op zijn kant toch om nog maar eens een Britpopband te zien passeren. Want zelfs al hebben wij een zwak voor Mystery Jets, het blijft toch afwachten wat ze er gaan van bakken en of ze er zin in hebben. In de Botanique bleek die angst overbodig.
Voorprogramma's müssen sein. En in dit geval was dat Tempest, een vijfkoppig gezelschap uit Australië, dat in bluesy pop grossiert en best een goede popsong kan schrijven. Jammer dat ze (nog) te weinig durven afwijken van de platgetreden paden en dus te vaak klinken als een doorslagje; een doorslagje van Texas bijvoorbeeld, de heel vroege versie toen de charmante Sharleen Spiteri nog niet gevallen was voor het grote geld. Maar het publiek zag het desondanks wel zitten en warmde zich alvast op voor wat ze hoopten dat komen zou.
Hoewel die opwarming uiteindelijk overbodig bleek. Blaine Harrison was duidelijk groot genoeg om de gemoederen op eigen houtje - of tenminste samen met zijn band - te verhitten. Hij heeft daarvoor ook de nodige middelen bij elkaar geschreven. Want zijn laatste plaat is een puik stukje popmuziek, waarin je met veel plezier verdwaalt. En dat bleek al meteen van bij de opener.
Die opener, Telomere, was meteen ook het eerste nummer van het nieuwe album en toonde een erg introspectieve Blaine Harrison, die de wilde jaren dat hij samen met zijn vader in de garage stond te jammen, duidelijk is ontgroeid. Een song mocht nu meer om het lijf hebben dan een goed deuntje. En dat bleek ook uit de donkere teksten en de bijhorende muziek.
Maar Mystery Jets blijft ook nog altijd een Britpopband en was geenszins bereid het verleden te verloochenen. Vanaf opvolger Serotonin waarmee het contrast met de nieuwe plaat meteen uitdrukkelijk naar voren kwam, mocht er ook gewoon gerockt worden. Trouwens, ook in de nieuwe songs werden de gitaren al eens getest op stevigheid. Getuige het spiksplinternieuwe, nog niet eens op plaat verschenen The World Is Overtaking Me, dat dan wel tekstueel niet blaakte van optimisme, maar waarvoor toch een stevige riff werd bovengehaald.
Zo laveerde de band tussen enthousiast extravert en klein en introvert voor een set met de traditionele dertien nummers, die de luisteraar ook steeds op het puntje van de imaginaire stoel hield. Hoogtepunten waren onder meer het duo Bombay Blue en het lekker doorschietende Bubblegum, niet toevallig beiden uit de laatste worp.
En dan waren er nog de bisnummers met nog een erg gesmaakt Someone Purer ("Give me rock and roll") voor de debatten gesloten werden. Mystery Jets zijn groot geworden en zijn duidelijk nog niet klaar met de wereld.