Sivert Høyem - Een boeket zwarte rozen

undefined, 9 oktober 2016

Sint-Niklaas wordt steeds meer een stad waar op muzikaal vlak van alles te beleven valt. De Casino weet slim en goed te programmeren en ook Villa Pace was bijzonder goed gestoffeerd dit jaar. Vanavond was weer zo'n muzikale topavond met Luke Elliot en Sivert Høyem.

Het album van de Amerikaan Luke Elliot, ‘Dressed For The Occasion’ is nu ook uit bij ons en de man kwam het – inderdaad piekfijn uitgedost – voorstellen in De Casino. Helaas voor hem had de man uit New Jersey zijn band moeten thuislaten. Hij was voor zijn eerste passage in België nog maar voorprogramma.

Toch kweet de bleke zanger met de gepijnigde blik en de rauwe grafstem zich behoorlijk van zijn taak. Hij startte achter de barpiano, maar nam even zo vaak de gitaar ter hand. Dat zorgde toch voor wat afwisseling in de verder erg op elkaar lijkende, donkere folksongs die doorspekt zijn met Bijbelse en literaire verwijzingen. Zo kwam schrijver Frank O’ Hara langs in de prima single Trouble en bad hij, gezeten achter zijn orgeltje, voor de hopeloze gevallen in A Prayer For Saint Rita.

Midden in de set leende hij Reason To Believe  van Tim Hardin, een nummer dat ook op zijn album staat. Goede keuze uiteraard, al was afsluiter Let It Rain On Me het echte hoogtepunt van de set.

Elliot beloofde nog eens terug te komen; met band dan. Dat zal inderdaad beter zijn, want af en toe verloor hij toch de aandacht, al lag dat ook deels aan het getater van de laatkomers die alleen voor Sivert Høyem kwamen.

Voor de Noor daagden zo’n driehonderd mensen op. Veel te weinig voor een klasbak als Sivert Høyem. Die mag dan niet de bekendste, kale zanger zijn (Black Francis, Ed Kowalczyk en zelfs Frank Vander linden zullen hier te lande meer platen verkocht hebben), maar na zijn passage in de Botanique in maart van dit jaar, hadden toch wat meer rockliefhebbers de weg naar De Casino moeten vinden.

Niet dat Høyem en band dat aan het hart lieten komen. Ze trapten furieus af met het dreigende The Boss Bossa Nova. Geen zachte binnenkomer als Lioness dus deze keer, maar meteen de kop vooruit en beuken maar. Dat, gecombineerd met de strakke broeken, de hoofdzakelijk zwarte kledij en de puntschoenen met gespen, zou een onwetende passant kunnen overtuigd hebben dat hij naar een postpunkband uit de jaren tachtig stond te kijken, al zette de mondharmonica in Belladonna hem dan weer op een ander verkeerd been.

Pas na drie nummers richtte Høyem het woord tot de zaal. “Ik ben vrij zeker dat ik hier nog nooit geweest ben en volgens mij is het zaterdagavond”, zei hij. Was hij even overdonderd als de opgekomen fans? Feit was dat hij een rustpunt inlaste met oudje January 3d. En zo konden we even naar adem happen en was het voor de toevallige concertganger ook meteen duidelijk: deze man laat zich niet in een kooitje stoppen. Zijn solocatalogus, gecombineerd met de rijke erfenis van Madrugada, maakt van ’s mans concerten gebeurtenissen waar geen seconde tijd is voor verveling. Van snoeihard gaat het naar intiem en van postpunk over southern rock naar crooner.

Ook dit keer gooide Høyem alle plichtmatigheden overboord. Hij was hier niet om enkel die laatste (fantastische) plaat ‘Lioness’ te promoten, maar wel om zichzelf en zijn band te amuseren en zowel de oude als nieuwe fans te plezieren. En natuurlijk doken heel wat nummers uit de setlist van in maart weer op, maar, op de afsluiter na, stond niets in dezelfde volgorde en een derde van de setlist speelde hij niet in Brussel.  

De oudere fans slaakten kreetjes van extase, toen ze een nummer herkenden en dan deed hij de jongere fans weer zwijmelen.  Maar meestal surfte iedereen gewoon graag mee op de woelige, muzikale baren die de band veroorzaakte. Alleen bij Görlitzer Park, dat voor de gelegenheid een kermende bas, bliksemschichten van cimbaal en donderslagen van drums meekreeg, werd het een enkeling vast te veel. Maar zij werden dan weer gezalfd met balsemende uitvoeringen van The Kids Are On High Street, Majesty en Sleepwalking Man.

Daarna nodigde Høyem uit om hem en zijn band terug te roepen, want al zat de set er eigenlijk op, op zijn setlist had hij nog vijf nummers voorzien. Het publiek speelde het spelletje gretig mee. Ook Høyem kon niet wachten om verder te doen en zette Lioness te vroeg in. Hij lachte er zelf om en even later nodigde hij met zijn zwoelste stem uit voor een dansje op Step Into The Room, slowden we in de lobby van het Real Great Northern Hotel op Silences en landden we uiteindelijk met Moonlanding.

En hoewel Høyem nu echt gedacht had te verdwijnen, liet Sint-Niklaas hem niet gaan. De fans bleven minutenlang roepen, fluiten en juichen en uiteindelijk deed de Noor wat zijn voorouders, de vikingen ook deden: ze kwamen nog eens terug om de overwinning compleet te maken.

Het optreden van Sivert Høyem was als een boeket zwarte rozen: soms delicaat als de bloemblaadjes, soms stekelig als de doornen, maar altijd donker en mooi. Eentje om te laten drogen en te bewaren.