Sprints + English Teacher - Geweldig jong geweld

Cactus Muziekcentrum, 13 februari 2024

Voor muziekliefhebbers die van het ontdekken van nieuwe bandjes een kruistocht maken, was het een topdag. In de Cactus Club stonden twee beloftevolle exemplaren klaar om gewikt en gewogen te worden. English Teacher en Sprints kregen veel nieuwsgierigen op de been, want de double bill, die oorspronkelijk in het cafe stond geprogrammeerd, verkocht uiteindelijk zelfs de grote zaal uit.

English Teacher uit Leeds mocht als eerste het podium op. De songs op debuut-ep 'Polyawkward' toonden al de veelzijdigheid van de band, maar live werd dat weidse spanningsveld nog eens enorm uitvergroot. Geen twee songs leken op elkaar en zelfs tijdens de songs werden we onwennig op het verkeerde spoor gezet. Die schijnbaar chaotische, maar eigenlijk heftig gecontroleerde van-de-hak-op-de-tak-sound deed soms denken aan black midi (Mental Maths!) en (vooral) aan Black Country New Road (Albatross!). A55 werd aangekondigd als een song over overmatig drinken en klonk aanvankelijk ook als een zwalpend dronkemanslied alvorens strak en hoekig alle richtingen uit te gaan. Omgekeerd begon Not Everyone Gets To Go To Space erg pompeus om direct over te gaan in parlando.

Het was zangeres Lily Fontaine die ongewild alle aandacht naar zich toe zoog, maar ze was geflankeerd door drie muzikanten die ons doorheen het grillige muzieklandschap loodsten. Tijdens Nearly Daffodils stond bassist Nicholas Eden ronduit virtuoos te wezen, maar gitarist Lewis Whiting moest nauwelijks onderdoen. Drummer Douglas Frost mocht na een half uur de kit even verlaten om aan het keyboard, dat al de hele tijd op het podium stond te wachten, twee rustigere nummers te begeleiden. Uit dat setje-in-de-set onthouden we vooral een beklijvend Blister My Paint. Fontaine leek croonend Billie Eilish achterna te gaan en smokkelde de zaal geniepig mee in hun universum. Even toch, want onder het motto "wegsfeer" besloot ze dat het "enough of that sad slow shit" was geweest. "Let's do some rock music". Met R&B en Good Grief leek het viertal ons doeltreffend te willen opwarmen voor Sprints.

We kregen in Brugge een grote greep uit debuutalbum 'This Could Be Texas', dat pas op 12 april in de rekken ligt. Ergens hebben we nu al het gevoel dat die plaat niet meer dan een momentopname uit het verleden zal zijn. Je zag de band haast voor je groeien tijdens het optreden, met songs vol variatie die organisch voortgestuwd worden en een eigen leven gaan leiden. Wat een razend veelbelovend bandje!

Of Sprints nu het hoofdprogramma was, dan wel de afterparty, daar zijn we nog steeds niet uit. De band uit Dublin leverde met de dreigend opgebouwde opener Ticking al meteen een sloophamer als visitekaartje af. Dat van die sloophamer mag je overigens redelijk letterlijk nemen, want na die eerste song had één van frontvrouw Karla Chubbs monitors het al begeven. Het concert lag minutenlang stil, maar Sprints lieten het niet aan het hart komen en doodden de tijd dan maar met inzichten over de voorbereidingen op dit concert ("We keken vooraf naar de film 'In Bruges', we dronken bier met elf procent alcohol en aten chocolade") of met flardjes Sweet Home Alabama of Dancing In The Moonlight. Nadat het technisch euvel achter de rug was, volgde de zoetzure wraak met een set die zonder nuance voorbijraasde. De subtiliteiten van voorgangers English Teacher waren nu ver te zoeken. Chubb gaf dan ook zelf ruiterlijk toe dat de affichepartners best wel een stuk getalenteerder zijn dan zijzelf. Bassist Sam McCann vatte het concept van de show simpel samen: "Je brengt een album uit en je speelt het".

Zo geschiedde dan ook in de Cactus, het in januari verschenen debuut 'Letter To Self' werd ongeveer integraal door onze (intussen goed gesmeerde) strot geramd. Zotskap Karla Chubb - waren wij de enigen die aan Fien Germijns moesten denken? - sloofde zich uit om de gloednieuwe concertzaal al meteen te slopen, maar het duurde toch even voor ze het publiek volledig uit haar hand deed eten. Laten we het erop houden dat we nog op zoek waren naar de uitgang van het labyrinth waarin English Teacher ons venijnig had achtergelaten. Maar goed, met levenswijsheden als "I drank drank drank just to deal with my shit", (uit Delia Smith) leg je wel een fond voor een duurzame band met je publiek.

Gaandeweg barstte het concert uit de voegen, werd er gemosht en voelden we een circle pit tegen ons losbeuken. Een eervolle vermelding voor "Roadie van het jaar" mag trouwens naar de man met het glow-in-the-dark Metallica T-shirt gaan. Hij sleurde niet alleen gitaren af en aan, maar verkende ook met twee fototoestellen om de nek en schouder elke hoek van het podium. Net voor de vermelde circle pit losbarstte, stond hij er midden in met die twee camera's in de aanslag om het offensief te kunnen vastleggen.

Toen Chubb voor de laatste twee songs "Let's get messy", riep, was dat eigenlijk allang niet meer nodig. Toch voegde ze de daad nog bij het woord door in de zaal te springen en lukraak fans de microfoon onder de neus te duwen. Wie zagen we met de ene hand de microfoonkabel geleiden en met de andere foto's nemen? juist ja, de heldhaftige roadie.

Als we een winnaar van de avond moeten aanduiden, dan toch English Teacher. Zij het dan omdat ze onze verwachtingen in veelvoud overtroffen, waar Sprints die rechttoe-rechtaan gewoon zelfrelativerend en vuil inloste. Een beetje appelen met peren vergelijken misschien. English Teacher zien we graag gauw terug in een zaal te lande, Sprints mag ons deze zomer zeker op een festival nog een mokerslagje komen verkopen.