The Sad And Beautiful World Of Sparklehorse - Herfstige melancholie
undefined, 24 september 2016
Geen dag zo goed om je onder te dompelen in de melancholische klanken van Sparklehorse als de eerste dag van de herfst. Om de Belgische première van de documentaire over Mark Linkous ‘The Sad And Beautiful World Of Sparklehorse’ te vieren, gooide Trix er ook nog een tribute-concertje tegenaan.
De documentaire brengt het verhaal van Mark Linkous aan de hand van de vier studioalbums die hij als Sparklehorse de wereld in stuurde. Dat hele verhaal vertellen vraagt op zich al wat tijd, waardoor er niet altijd dezelfde ruimte over blijft om ook in de diepte te gaan. Voor wie nog niet bekend was met het verhaal van Linkous slaagt de film er wonderwel in om dat begrijpbaar te brengen en ook zij, die het verhaal al wat beter kennen, kunnen nog iets leren door enkele mooie anekdotes (zoals waar de inspiratie voor More Yellow Birds vandaan kwam). Wie hoopt om het creatieve proces van Linkous helemaal te doorgronden, blijft op zijn honger zitten. Daar is de film niet lang genoeg voor.
Een documentaire over een tragisch leven als dat van Linkous moet de moeilijke balans weten te houden tussen een al te gedramatiseerd verhaal en één dat de waarheid geen eer aandoet. In de film vertellen vooral muzikale vrienden, zoals David Lowery (Camper Van Beethoven), Jason Lytle (Grandaddy) en Adam Bryanbaum Wiltzie (Stars Of The Lid/A Winged Victory For The Sullen) over hoe zij Linkous ervaarden. De man zelf komt doorheen de film ook af en toe aan het woord in zeldzame interviews (raar genoeg werd van dit lange VPRO-portret enkel het geluid gebruikt).
Gezien de moeilijkheden in het leven van Linkous vrij centraal stonden, siert het de makers dat ze Linkous' problemen met depressies en verslavingen openlijk aan bod brengen zonder er iets sensationeels van te maken. De documentaire wil vooral een testament zijn voor de gevoelige en unieke man die Linkous was. Hier en daar werden er vreemde keuzes gemaakt (de voice-over die zich tot Linkous in plaats van tot het publiek richt, dezelfde archiefbeelden die steeds terugkomen), maar over het algemeen is dat doel bereikt. Als je de documentaire wil zien, zal je jammer genoeg nog even moeten wachten op een bredere release.
De genialiteit van Linkous’ muziek zat net in de drang naar experiment en de manier waarop hij intimiteit wist te bereiken doorheen de ruis (niet voor niets heette zijn studio ‘Static King’). Wie net anderhalf uur lang verteld is dat niemand de klank van Sparklehorse zou kunnen kopiëren, staat nogal sceptisch tegenover een gezelschap dat net dat gaat proberen doen. Geen kleine schoenen om te vullen. In de afweging tussen origineel en eigen invulling koos tributeband Glitterpaard vooral die eerste route. Het werd vooral een stevige set met veel plezier ingespeeld.
Toen het gelegenheidsgezelschap (met leden van onder andere Mintzkov, Marble Sounds en Creature With The Atom Brain) aanving met stevig rockende versies van Gold Day en Saturday, leek het niet goed te komen. Het ontspannen gevoel dat deze nummers op plaat hebben, was hier geheel zoek. De vocals bereikten amper hetzelfde effect als de half fluisterende stem van Linkous (de documentaire leerde ons dat dit kwam doordat Linkous ’s nachts opnam en zijn vrouw niet wou wekken).
Door de bekende voicemail van Linkous’ moeder uit Duyster-klassieker Spirit Ditch te vervangen door een interviewfragment uit de film zelf, toonde Glitterpaard dat ze wel zin hadden in experiment en ook tijdens Sunshine en Eyepennies zat dat goed. De show kwam in de buurt van een best of, met de nadruk op ‘Vivadixiesubmarinetransmissionplot’. De herfst kon zich geen mooier begin wensen dan dat deze nummers nog eens tot leven werden gebracht (ook al is de weerman nog niet helemaal op de hoogte gebracht).