White Lies - Bij voorbaat gewonnen

undefined, 20 oktober 2016

Opeens staan ze daar weer, met hun zwakste plaat tot nu toe. Wie onze review van ‘Friends’ las, weet dat we niet echt opgezet zijn met die laatste plaat van Harry McVeigh en co, maar White Lies is meer dan die ene plaat: voor uw recensent een brok jeugdsentiment die hij niet zomaar verloren laat gaan.  

De ziekte van een doorsnee indierockband, dat is de diagnose van openingsact The Ramona Flowers: ongeloofwaardig, inspiratieloos en saai. Zij, die nog snel een pintje gingen halen om een goede plaats te verzekeren alvorens de AB zich geheel zou vullen met melancholische quarter lifers, kozen juist.   

In het halfuur voorafgaand aan het concert, beseften we dat een band als White Lies eigenlijk veel gemeenschappelijk heeft met ene Justin Bieber. We bevonden ons tussen hevige White Lies-fans, opbiedend in het aantal keer dat ze de band al aan het werk zagen en mits een duidelijk leeftijdsverschil met de gemiddelde ‘belieber’, zijn het allemaal fans die hun helden zo vereren dat deze Londenaars voor hen onmogelijk een slecht concert zouden kunnen geven.

Elk White Lies-album wordt de aftakeling groter, maar hun live-reputatie hebben ze mee; om nog maar te zwijgen over de resem hits. Genoeg om op zijn minst een impressionante entree te verzorgen. Het synth-melodietje van Take It Out On Me was genoeg om de AB in vervoering te brengen. Als het catchy There Goes Our Love Again en meebrullertje To Lose My Life volgen, is zo’n zwakke plaat als ‘Friends’ snel vergeten.

‘Friends’ durfde live zelfs al eens verbazen. Morning In L.A. krijgen we vermoedelijk de eerste vijf jaar niet uit de setlist en op Is My Love Enough? namen emotie en pijn de overhand op de koele synths waardoor het lied plots een poëtisch kunststukje scheen.

White Lies’ debuutplaat was met zeven songs opvallend aanwezig. Songs die al jaren de setlist niet meer haalden (The Price Of Love, From The Stars) hielden zich moeiteloos staande tussen bekendere hits als Death en Farewell To The Fairground, waarmee het uitgelaten publiek de band later nog terug op het podium zou zingen voor de bisronde met het alom bekende “Keep on running / There's no place like home”. Verwondering, ontlading en dankbaarheid bij de band voor fans die hen nooit zouden afschrijven tot gevolg.

Met There Goes Our Love Again, Getting Even en Big TV kregen we het beste van ‘Big TV’, maar het echte hoogtepunt was - hoe kan het ook anders? - die ene fenomenale hit uit ‘Ritual’. Dat ontladende refrein van Bigger Than Us dat uw recensent als vijftienjarige op zijn kamer stond mee te schreeuwen blijkt nog altijd even ongenaakbaar, net als de live-reputatie van White Lies.