16 - Bridges To Burn
Relapse Records
Wie een beetje thuis is in de Amerikaanse sludgemetal-scene heeft vast en zeker al van hen gehoord. Het Californische 16 werd bekend door het succesalbum ‘Drop Out’, dat in 1996 verscheen. Na vier albums besloten de heren er in 2003 een punt achter te zetten. Ieder ging zijn eigen weg. Maar toen ze ontdekten dat ze hun ei niet kwijtkonden bij andere bands, besloten ze de draad na vier jaar weer op te pikken. Relapse Records nam 16 onder zijn hoede en ‘Bridges To Burn’ was een feit.
Zoals veel andere bands is 16 ontstaan uit de onuitgesproken frustraties van Bobby Ferry, Jason Corley en Cris Jerue. De jongens vormden bijna achttien jaar geleden de band als ventilatieklep. En ook nu boksten ze hun vijfde album in elkaar op basis van hun zware verleden, dat overspoeld werd door drugs, criminaliteit en miserie. Allemaal negatieve emoties en een fuck off-attitude die goed te horen zijn op ‘Bridges To Burn’.
De agressieve opener Trow In The Towel beukt er stevig op los en doet onze verwachtingen hoog oplaaien. Maar dan volgt een handje vol nummers die weinig voorstellen. Het gevaar in dit soort muziek zit in de traagheid van het genre, dat snel gaat vervelen. Sludge is immers gerelateerd aan doommetal, dat gekenmerkt wordt door een traag en slepend ritme.
Op technisch vlak valt niets aan te merken op 'Bridges To Burn'. De zware sludgerock die 16 altijd heeft gemaakt, is nog steeds dezelfde. Loodzwaar gitaarwerk, vette riffs en de vuile klaagzang van Cris Jerue worden door onze strot geramd. Maar er is niets vernieuwends aan ‘Bridges To Burn’. Zoals er twaalf nummers op dit album staan, gaan er zelfs dertien in een dozijn.
Met Monday, Bloody Monday worden we echter weer even wakker geschud. De combinatie van stonerrock met hardcore-invloeden houdt het af en toe interessant. Maar op tekstueel vlak krijgen we dezelfde simpele, depressieve bucht op ons bord geserveerd.
De productie van dit schijfje mag dan weer bewonderenswaardig genoemd worden. 16 vereenzelvigt zich graag met het woord trash (jawel, zonder ‘h’) in zijn muziek, en daar is de geluidstechnicus duidelijk in geslaagd. 'Bridges To Burn' klinkt vuil en tegelijkertijd afgeborsteld, en dat maakt het geheel iets dragelijker om naar te luisteren.