31 Knots - Trump Harm

Polyvinyl

Nooit de clue in je inleiding prijsgeven. Het is een credo waaraan je je steeds moet proberen te houden. Maar bij 'Trump Harm' van 31 Knots voel je toch de onweerstaanbare neiging om je oordeel nu al uit te schreeuwen. Kan iemand ons dan alstublieft tegenhouden? Iemand?

En te weten dat dit de tiende plaat is (tenminste, volgens Wikipedia, terwijl de bio het over de zevende langspeler heeft) van dit gezelschap. Onder welke steen hebben zij zich zo lang verborgen gehouden? Uiteraard is dit niet je doorsnee mainstreammuziek. Het kost je minstens vijf luisterbeurten voor je dit zelfs maar begint te appreciëren.

De Engelstalige concurrentie gooit met namen (Fugazi, King Crimson, Slint, Modest Mouse, ...) die af en toe lijken te kloppen, maar het volgende moment weer helemaal van de pot gerukt zijn. Enkel de wispelturigheid van King Crimson is een constante doorheen deze plaat. Verder kan je op bijna elke song een andere referentie plakken, die de volgende keer weer niet meer lijkt te kloppen.

In zijn geheel komt Modest Mouse misschien nog het meest in de buurt. Diezelfde aggressieve zang, teksten die tot in het oneindige herhaald worden (Middle Ages) en muziek, die je pas doorkrijgt nadat je ze tot in den treure hebt gehoord. Repetitief en toch subtiel veranderend.

Een andere referentie waar wij niet onderuit kwamen is Cold War Kids. Eggs On My Face is hoe die band nu had kunnen klinken, zonder zichzelf in de uitverkoop te zetten. Fuck die toegankelijkheid. Een snijdende bas en een schuifelende synth, gitaren die uit het niets opdagen, tegen je schenen schoppen en terug verdwijnen. En die drums die het roeitempo voor de slaven aangeven. Gitarist-zanger Joe Haege gooit er dan ook nog wat humor tegenaan: "This is a race / I smell a victory". Dat zal wel als het nummer Eggs On My Face heet.

Ook Haeges frasering is uitdagend, alsof hij je rechtstreeks wil betrekken bij zijn muziek. Hoor er One Tongue Room (Come To My Senses) maar op na. Over een eenvoudig gitaarriedeltje hoor je hoe het leven van de hoofdpersoon evolueert. Pas halverwege komen bas en drums de gitaar te hulp. En dan barst de hel helemaal los, gaat de gitaar uit de bocht, doen de drums nog een extra duit in het zakje en krijg je een nummer dat van bijzonder lowkey naar gecontroleerde chaos evolueert.

Laat ook maar. Tegenhouden heeft immers geen enkele zin. Wie deze plaat de nodige bewegingsruimte geeft en openstaat voor wat minder conventionele muziek, gaat onvermijdelijk voor de bijl. Ooit hebben we deze band (eerder toevallig) live gezien, maar die lijn is toen blijkbaar afgebroken geweest. Hoog tijd om de draad terug op te nemen.

31 Knots speelt op 16 mei in Magasin 4 in Brussel en op 17 mei in het STUK in Leuven. Bovendien spelen ze ook op het Dourfestival.