A Hawk And A Hacksaw - Cervantine

LM Dupli-cation

In 2009 bewees A Hawk And A Hacksaw met 'Délivrance' dat het de Oost-Europese volkstradities haarfijn onder de loep had genomen. Het nieuwe album 'Cervantine' heeft niet alleen een soortgelijke titel. Het zorgt ook voor muzikale continuïteit. Leider Jeremy Barnes, ooit nog lid van Neutral Milk Hotel, heeft voet aan grond in de indiescene en blijft zo uitstekend werk verrichten door een heel nieuw publiek te laten proeven van Balkanfolk en aanverwante stijlen.

Een tijd geleden stampte Barnes, zelf Alburquerkees, zelfs het label L.M. Dupli-cation uit de grond om zijn liefde voor die muziek ongestoord en ten volle te kunnen cultiveren. Dat doet hij ook op 'Cervantine' in een moeilijk te plaatsen, etnische hybride. 'Cervantine' verwijst trouwens naar Cervantes, aan wie A Hawk And A Hacksaw zijn bandnaam ontleende. Maar in tegenstelling tot de vernuftige hidalgo van La Mancha vechten Barnes en zijn gevolg niet tegen windmolens.

Met No Rest For The Wicked, een wervelende melodie van Barnes en compagnon de route Heather Trost, slaat de vlam meteen in de pan. Op geregelde momenten valt alles stil om daarna weer toe te werken naar heftig pompend en intens kluwen van kronkelende violen, blazers en zware bassen.

A Hawk And A Hacksaw is tegenwoordig een achtkoppige groep die naast gangbare instrumenten als viool en accordeon met eenzelfde gemak bouzouki's en slagwerk als dumbeks en riqs - Wikipedia brengt raad - in zijn geluid opneemt. Die exotische instrumenten bepalen de sfeer van de Griekse traditional Mana Thelo Enan Andra, met veel zin voor authenticiteit wordt gezongen door de Britse folkzangeres Stephanie Hladowski. Haar broer Chris, met wie ze samen The Family Elan vormt, speelt bouzouki.

Een aangrijpend unicum op de plaat is Lajtha Lassú, een traditional die door Heather Trost werd gearrangeerd. Over een tapijt dat strijkers en Barnes' accordeon voor haar uitspreiden, zorgt Trost voor een jammerende vioolsolo. Ook op Üsküdar schittert ze, maar in een hele andere context. Het is namelijk een Turks volksnummer, genoemd naar Istanbuls oudste, residentiële buitenwijk (en opnieuw gezongen door Hladowski).

Española Kolo en Cervantine zijn composities van Barnes waarin een hoofdrol is weggelegd voor het eufonium - we hadden ook tenortuba kunnen zeggen, maar eufonium "klinkt beter". Española Kolo steunt net als At The Vultural Negru op een snelle, doorgecomponeerde gypsymelodie. Maar gelukkig is de afwisseling op het album - tussen stijlen en sferen, tussen originele composities en traditionals, tussen compositie en improvisatie - groot en verfrissend. 'Cervantine' is een dan ook een extatisch kunstwerkje van soms onduidelijke origine, maar van altijd voelbare bezieling.