A Place To Bury Strangers - Exploding Head
Mute Records
Hadden wij maar geweten dat deze band uit New York op één van die bloedhete zomerdagen op de voorbije editie van Pukkelpop concerteerde... Dit tweede album van de Amerikanen, die in het hokje van de "shoegazers" gedropt zijn door zij-die-het-kunnen-weten, is voor ons met andere woorden een eerste en geslaagde kennismaking.
It is Nothing opent dit album met snerpende bends, de combinatie met de immer tikkende basdrum volstaat ruimschoots om onze aandacht vast te houden. De vocals - waarvan we behalve de titel overigens niet veel verstaan - lijken van ver te komen en doorheen een trechter gejaagd te zijn alvorens op dit schijfje te belanden. In zoverre klopt de"shoegaze" -classificatie. Of de heren effectief stokstijf blijven staan terwijl ze al musicerend hun schoentoppen aanstaren zal blijken op 21 november in de Botanique in Brussel.
De overgang naar het volgende nummer zorgt voor een rustpuntje, maar het duurt niet lang alvorens In Your Heart op kruissnelheid komt. Hier lijkt het slagwerk wat ons betreft teveel op de drumcomputer die Sisters Of Mercy live plachten te gebruiken. En nee, dat is geen compliment.
De baslijnen, die goed uit de verf komen en refereren aan Peter Hook (Joy Division , New Order), spelen hier de eerste viool terwijl de gitarist-vocalist zich tevreden moet stellen met een begeleidende rol. Liefhebbers van de diepere vibraties, waaronder we onszelf ook rekenen, zullen de prominente plaats van de bas - een constante doorheen het volledige album - zeker appreciëren.
Dat de drums ook naturel kunnen klinken, demonstreren de heren middels Lost Feeling: een slepende song waarvan de noise gestaag wordt opgebouwd, iets dat wij wel kunnen smaken. Deadbeat teert op één enkele riff die terugkomt met meer of minder distortion, maar "Less is more." gaat wat ons betreft niet altijd op. Deze song mocht dus gerust wat meer variatie bevatten.
Met Keep Slipping Away heeft dit album een wel heel catchy troefkaart achter de hand, met dank aan een eenvoudige edoch efficiënte gitaartokkel. Deze cd is bovendien af te raden in de wagen. Het duistere Ego Death - sinds Therapy's 'Troublegum' zelden zo'n doeltreffend gebruik van feedback geweten - jaagt uw snelheid gegarandeerd boven de wettelijk toegestane limiet. De spoken word vocals die recht uit de graftombe komen zijn de spreekwoordelijke kers op de taart.
De tweede helft van de plaat bevat geen grote verrassingen meer en brengt dus meer songs in dezelfde stijl. 'Exploding Head' is geen meesterwerk, maar beslist een groeiplaat van een band waarvan we het beste ongetwijfeld nog moeten krijgen. In afwachting daarvan nemen we graag genoegen met dit schijfje.