A Silent Sound - Compass

Freya Records

We hadden de Nederlandse progrockers van Sky Architect al bijna opgegeven. En zie nu: niet alleen hebben de Rotterdammers met ‘Nomad’ een zeer aanvaardbaar vierde album uitgeworpen, hoofdman Tom Luchies heeft met één clanhelft onder de noemer A Silent Sound de stapschoenen aangetrokken in het knappe ‘Compass’. De lyrics werden neergepend in Zweden, de muziek werd opgenomen in multiculturele havenstad Rotterdam. 

Compass

Het kleinood verschijnt op het nagelnieuwe Freya Records, dat een breder aanbod ambieert naast het progressieve zusje FREIA. Toch is ‘Compass’ een mix van prog, folk en indie – alleen de folkinvloed onderscheidt A Silent Sound van de moederband. De groepsnaam als verre echo van Simon & Garfunkels The Sound of Silence; de schaduw van de twee folkgiganten hangt over songs zoals Setting Foot on the Hills, The Road en Home.  

Het album zou je kunnen beluisteren als een road movie met als rode draad de vraag wat er achter de heuvels schuilt. De hoop waarmee de reiziger vertrekt, horen we in de klassieke gitaren en andere akoestische instrumenten zoals hoorn (Rik van Honk) en melodische percussie (Christiaan Bruin). In Lake Okaru schuiven de steel- en flamencogitaar mee aan. Er ontstaat een soort welluidendheid dat we eerder associëren met Big Big Train.

Wanneer in City One en City Two elektrische spanning in de lucht hangt, wordt de dichotomie duidelijk. De voettocht over de heuvels wordt geen wandeling in het park. Achter de heuvels ligt misschien wel een stedelijke ‘beschaving’ waar de onttovering genadeloos toegeslagen heeft. Die symbiose van akoestische en elektrische klanken is natuurlijk niks nieuws, maar Luchies heeft er veel van zichzelf ingelegd. Het is dat hoorbare, persoonlijke engagement dat ‘Compass’ boven zijn intrinsieke waarde tilt.    

In dit tijdperk waarin identitaire politiek hoogtij viert, stelt Luchies relevante vragen over afkomst, de eigen thuishaven, en het aanhalen van de band met het verleden. Hij doet dat met open geest en op een actuele manier; zo is er de onmiskenbare sfeer van Arabische soeks in City Three. De synthese van het album, als het snijvlak van alle energie en inspiratie, ligt in Love Song, een duidelijke boodschap. Het slot Home, in onvervalste folkstijl, is Luchies’ geloofsbelijdenis: een pleidooi voor Heimat, maar dan zonder de akelige reminiscenties uit het verleden.  

Muzikaal worden sommige aanknopingspunten nog onvoldoende uitgewerkt. Vocaal voelt Luchies zich als een vis in het water; hij overtuigt hier meer dan achter de microfoon bij Sky Architect. Iets zegt ons dat dit ‘Compass’ nog maar het begin is van een lange reis.      

14 februari 2018
Christoph Lintermans