Ab-Soul - These Days...

Top Dawg Entertainment

Het label Top Dawg Entertainment, kortweg TDE, zit op een sneltrein zonder remmen. Met artiesten als Schoolboy Q, Jay Rock en Kendrick Lamar hebben ze de crème van de Westkust in hun rangen. De verwachtingen liggen dus erg hoog en jammer genoeg voor Ab-Soul zal hij tot het einde van zijn carrière vergeleken worden met zijn labelgenoten. Als we ‘good kid, m.A.A.d city’ met ‘These Days’ op de weegschaal leggen, hoeven we je niet te vertellen wie het zwaarst doorweegt, maar mogen we hier wel met twee maten meten?

Ab-Soul staat bekend voor zijn filosofische, Bijbelse teksten en creatieve woordspelingen. Aan de albumcover te zien, lijkt hij diezelfde richting uit te gaan door als een soort van zwarte Jezus afgebeeld te staan. In werkelijkheid is er op deze plaat niets spiritueels of bijbels terug te vinden. Ab-Soul lijkt de TDE sneltrein achterna te hollen door commerciële nummers te brengen, of toch een poging tot. Kan iemand hem vertellen dat zijn sterkte elders ligt? In vergelijking met zijn vorig album ‘Control System’ zijn z’n teksten gedegradeerd tot een flauwe pannenkoek zonder suiker.

Dat Ab-Soul een beetje op de dool is hadden we al in het snotje bij zijn talloze zwakke guest verses op nummers van collega’s. Of denk even terug aan zijn passage op de radioshow van Sway In The Morning, waar hij tijdens de rubriek “5 Fingers Of Death” compleet de mist in ging en zijn maatje Schoolboy Q met de bloemen ging lopen. Toch moeten we verzachtende omstandigheden inroepen: in de twee jaar die tussen dit album en ‘Control System’ zit heeft de man nogal wat persoonlijke tegenslagen te verwerken gekregen met als dieptepunt de dood van zijn vriendin Alori Joh. Dit is soms pijnlijk hoorbaar.

Ab-Soul begint ‘These Days’ met Gods Reign waar hij zijn verwerkingsproces uit de doeken doet. Veel drugs blijkbaar, maar kunnen we het de man kwalijk nemen? Dit nummer is trouwens geproduceerd door Purity Ring, die stilletjes aan naam aan het maken is in het hiphopwereldje.

Tree Of Life is makkelijk het beste nummer op het album. Ab-Soul refereert naar zijn grote voorbeeld Jay-Z, rapt over geld en over zijn tweede grote liefde: Marie-Jane. Het nummer is zoals meerdere TDE nummers verdeeld in twee delen, waar de luisteraar dus verplicht wordt om nummers volledig uit te luisteren om zo niets te missen. Ook komen aardig wat gasten over de vloer die een versje brengen (Action Bronson, Danny Brown, Lupe Fiasco, Rick Ross…) maar er zijn er ook heel wat die gewoon wat komen inspreken en geen vermelding krijgen op de tracklist. Zo horen we een interlude van Joey Bada$$ op Tree Of Life, zingt Isaiah Rashad een stukje mee op Sapiosexual en mompelt P. Diddy iets op het einde van Hunnid Stax. Het zijn leuke verassingen op een anders behoorlijk saai en inspiratieloos album.

Hunnid Stax bevestigt deze opvatting nog meer, het nummer met Schoolboy Q dat deze maand als single naar voor werd geschoven. De beat op zich heeft al weinig om het lijf en wordt in leven gehouden door een versnelde hi-hat uit het boekje. De tekst is een lijst van synoniemen over geld, en Ab-Soul en Schoolboy Q hun flow zijn identiek hetzelfde. Gelukkig kan je hen herkennen aan hun stemgeluid, anders zouden we geen geld durven zetten op wie wie is. Het refrein werd ingezongen door Mac Miller die klinkt alsof het hem allemaal niet veel kan schelen, en eerlijk gezegd verliezen ook wij onze interesse al snel.

Wat Ab-Soul dan wel weer goed doet is teksten en hooks schrijven die makkelijk in je hoofd blijven plakken. Na enkele keren dit album te beluisteren zal je al snel merken dat je enkele lijnen vlot zal kunnen mee rappen zonder dat je er erg in hebt. Het versje van Ab-Soul op Stigmata is bijvoorbeeld van buitengewone klasse, al verdenken we Action Bronson er van toch iets te veel gerookt te hebben voor hij de studio inging. Kan Ab-Soul het dan toch? Uiteraard! Ab-Soul blijft dat getalenteerd kneusje dat nooit de populairste van de klas zal worden, maar wel elke avond met een pluim van de leraar naar huis gaat.

Ab-Soul scoort ook punten met W.R.O.H., een opname van een ruim twintig minuten durende rapbattle tussen hem en Daylyt. Deze laatste is een expert in zijn vak, daarom is het opmerkelijk dat Ab-Soul zich meer dan staande weet te houden in een discipline die niet de zijne is. De tekst:  “Don’t be so transparent, this nigga’s light – through / If you don’t know what transparent means, let me enlighten you / If it’s transparent, that means it lets light through / So I should smack this trans’s parents for lettin’ Lyt through,” liet even onze mond open vallen, maar al bij al is deze hidden track na één luisterbeurt de replay knop niet waard. Het blijft gewoon jammer dat Ab-Soul dit niveau niet kan doortrekken op de andere nummers van het album.

Zowel voor fans, als voor ons is dit album een steek(je) in het hart. Ab-Soul is duidelijk het spoor even bijster, maar daar kunnen we alle begrip voor opbrengen. Hij moet, en zal zich herpakken. De herkansing zal later dit jaar al komen met een nieuw album, dit keer voor een groter label. Wij geloven nog steeds in het grote talent dat Ab-Soul is, en zien dit album als een schoonheidsfoutje in wat binnen tien jaar een indrukwekkend oeuvre zal worden. Tot dan roepen we nog steeds luidkeels: “Soulo Ho”!