Action Bronson - Mr. Wonderful

Atlantic Records

Hij mag dan zelf behoorlijk wat lawaai gemaakt hebben over zijn “Major Label Debut!”, de combinatie van excellente singles en een hoop charisma had op zich ook de halve hiphopwereld op het puntje van de stoel gekregen. En bij hoge verwachtingen staat veel op het spel, een spel dat Bronson op zijn eigen manier speelt.

En dat horen we al van bij seconde één. Het album schiet uit de blokken met een zingende Bronson in Brand New Cari. Op een serieuze manier was hij daar niet mee weg gekomen, maar zijn toon maakt gelukkig duidelijk dat het nonchalant en speels bedoeld is, adjectieven die op grote delen van het album kunnen worden toegepast. Ook wat instrumentals betreft wordt de toon gezet: niet boombapbeats, maar netjes geproducete rockgrooves voeren op ‘Mr. Wonderful’ de boventoon.

In The Rising, dat dezelfde richting aanhoudt, krijgen we een feature van compagnon en vermeende neef Big Body Bes voorgeschoteld, die moeilijk onder woorden te brengen valt. We proberen het met ’s mans eigen woorden: “Out here gettin' filthy cause you know I got that ooh woo woo.” Het geheel blijft behoorlijk fris en entertainend. Geen misse start, al hadden we stiekem gehoopt op een album vol kleppers als de op voorhand gereleasede singles.

Want Bronsoliño’s rhymes (vaak hilarische onzin) zijn op hun best over een originele beat. Neem Terry als schoolvoorbeeld: geniaal samplewerk van The Alchemist en zinnen als “Pedicured foot slide in the slipper, tryna do the remix with Pitbull” of “Skull curly, Larry, and Moe, I'll marry a ho, only if the bitch look like Mari' Monroe”. Van hetzelfde kaliber: Actin’ Crazy. Of Easy Rider, de afsluiter van de plaat.

Helaas gebeurt tussen de twee laatstgenoemde songs in wat minder fraais. Interlude Thug Love Story 2017 (The Musical) is een vreselijk gezongen voorbode van waar dit album faalt: diepgang. Luchtigheid mag zeker, zeker nu de wereld nog aan het bekomen is van Kendrick Lamar’s laatste bommetje. Het probleem is dat ‘Mr. Wonderful’ wel degelijk probeert een statement te zijn, Bronsons persona probeert te bundelen, en daar maar half in slaagt.

City Boy Blues doet qua feel denken aan Kanye (Spaceship, om precies te zijn), een vergelijking die voor een groot deel van de rest van het album kan opgaan. Maar Yeezus’ lyrics op ‘The College Dropout’ gaan ergens over en maken het mogelijk voor de luisteraar om een emotionele connectie te maken met de artiest. Wat moeilijk gaat als je “Baby girl, I’m blue” laat volgen door “I’m butt naked in the Lamborghini, and motherfuckers can’t see me”.

Om maar een voorbeeld te geven natuurlijk - Baby Blue is een dijk van een track, met een heerlijk bittere verse van Chance The Rapper. Het is waar het productiewerk ineenzakt dat plots niet veel meer overblijft. Kijk naar Only In America en The Passage. ‘Mr. Wonderful’ is ondanks de hoge hoogtes niet het album waar wij op hoopten.

Action Bronson speelt op 27 september in de Ancienne Belgique.