Adolescents - Cropduster

Concrete Jungle

Cropduster

Het verhaal van onze favoriete, Californische pretpunkers blijft duren zolang zanger Tony Reflex en bassist Steve Soto blijven rechtstaan. Duidelijk. Dat wil zeggen dat de band inmiddels doorheen een wervelstorm van bezettingen meer dan vijfendertig jaar op de teller heeft staan; zonder aan punkkracht en-venijn in te boeten dan. Aldus ‘Cropduster’.

Een derde eeuw melodieuze punkrock, schunnige humor en onderhuidse, maatschappelijke schenenschopperij. Toegegeven, met enkele stevige burn outs en vakantieperiodes tussendoor, maar toch ... petje af, Adolescents. En raad eens wie op de tiende studioplaat kop van jut is? Inderdaad, die blonde, karikaturale president die even op de hoes komt illustreren waar ‘Cropduster’ voor staat (“iemand die een extreem harde scheet laat tijdens het wandelen en de bijbehorende geur met zich meesleept”).

Dus alleen al omwille van hoes en humor geven we het nieuwe Adolescents album een tien. Het kwintet gaat er volop voor en duwt als vanouds stevig tegen mens en maatschappij aan.

“Can’t tell what’s happening in my head”, aldus Shithead zo’n paar tientallen keren. Of: “No big deal, a nuclear football”. Herhaling. Herhaling. Herhaling. Met loeiende sirenes erbij. Een punkkreet die oproept tot actie en opstand, met het anthem Flat Earth Stomp vooraan. De ik-heb-er-genoeg-van-attitude, verpakt in vlotte muziek, zoals het een goed punkband betaamt – zelfs achttien keer op rij in dit geval!

En ja, criticasters... Adolescents gaat natuurlijk steeds voor een gelijkmatige toonaard, dat typerende, hoogmelodieuze geschuur en gescandeer van Tony Reflex en een altijd pittige ritmiek. Dus op muzikaal gebied bevat ook plaat nummer tien geen wonderen. En dat is ook niet het opzet van een lekkere punkknaller. California Über Alles fraseren we graag even de legendarische Dead Kennedy’s; op punkrockvlak bevestigen Adolescents hier zeker deze stelling.

9 juli 2018
Johan Giglot