Adrian Crowley - Some Blue Morning

Chemikal Underground Records

Kom binnen, kom binnen. Vlug, voor de warmte langs de deur ontsnapt. En nestel je maar bij de haard. Je kan er lekker wegdromen onder een dekentje of in de armen van je lief. Dat is ongeveer het gevoel dat Adrian Crowley met 'Some Blue Morning' oproept.

Er zit hoop in deze plaat, maar ook verdriet, liefde, twijfels en vooral veel poëzie. Hij komt dan ook niet voor niks uit Ierland, Adrian Crowley. Heel de plaat zit vol soms erg vreemde metaforen, die je verbeelding aan het werk zetten.

Het blijft trouwens niet alleen bij poëzie, want met The Wild Boar waagt Crowley zich ook aan proza. En hij komt er nog prima mee weg ook. Het lijkt een kwestie van tijd voor hij zijn eerste verhalenbundel uitbrengt.

Maar laat ons beginnen bij het begin. Het titelnummer opent het album op een bijzonder hoopvolle noot. Teksten als "Where once were tears there shall be gladness" liegen er niet om. Ook al moet je altijd op je tellen letten, want al in het volgende nummer, The Hungry Grass, dreigt het donker toe te slaan: "I know the dark is soon on us".

En toch ga je door. De plaat wordt bovendien met eenzelfde, hoopvolle noot afgesloten: wanneer de dagen als gouden paarden (Golden Palominos) voor je uitrennen. Mooi om te zien en te volgen.

Muzikaal sluit 'Some Blue Morning' aan bij 'I See Three Birds Flying'. Opnieuw wordt er gespeeld met klassieke invloeden, violen, blazers en ongewone instrumenten zoals de marxophone. Af en toe kan je niet aan Leonard Cohen ontkomen: bijvoorbeeld als Crowley zich laat begeleiden door vrouwelijke achtergrondzangeressen (Trouble).

En dan is er nog Ennio Morricone, die zijn neus om de hoek steekt in The Stranger - een invloed die ook al te vinden was in At The Starlight Hotel op 'Three Birds'. Dat heeft alles te maken met het geluid van de marxophone, dat doet denken aan een mandoline. Ook elders stoot je op flarden Morricone (Follow If You Must), zij het meer verdoken.

'Some Blue Morning' is een bijzonder rustgevende plaat die geen seconde vervelend wordt. Ieder van ons kan de beelden, die Crowley oproept van eksters, kleuren of andere bizarre hoofdrolspelers en/of figuranten, projecteren op zijn eigen leven en invullen met fantasie. Dat maakt van dit 'Some Blue Morning' een warme, mooie plaat, waarin van alles valt te ontdekken voor wie het wil zien. Of gewoon om naar te luisteren en bij weg te dromen. Onder een dekentje bij het haardvuur.