Aeon Spoke - Aeon Spoke
Steamhammer
Een stem, gitaren en drums. Dit is alles wat de jonge mannen van Aeon Spoke nodig hebben om hun gelijknamige debuut vol te stouwen met progressieve poprock die zich wentelt in een herfstachtige, doch af en toe zonnige sfeer. Of deze plaat ook de kwaliteiten in zich draagt om meer te zijn dan enkel onderhoudend, is echter nog maar zeer de vraag.
Dat Aeon Spoke geen gebrek heeft aan muzikale ervaring, werkt ongetwijfeld in hun voordeel. Twee van de drie leden waren immers ook lid van de succesvolle metalband Cynic die er ondertussen de brui aan gaf. Hoewel de ommezwaai van metal naar poprock niet evident is, lijkt Aeon Spoke er geen problemen mee te hebben. Paul Masdival, de zanger, en Sean Reintert, die de drums voor zijn rekening neemt, hebben dan ook nooit hun interesse voor andere genres zoals jazz, klassiek, pop of rock onder stoelen of banken gestoken. Van dit brede interessegebied kan de band dan ook handig gebruik maken om te experimenteren.
Een constante doorheen het album en kenmerkend voor de songs is de goede opbouw, de vele muzikale herhalingen en de relatieve schaarsheid van lyrics. Wat echter overheerst en ook meteen de drijvende kracht achter het album is, is de sfeer. Hoewel ze uit het zonnige Miami en Los Angeles komen, hangt er een zeer herfstachtig gevoel over hun muziek.
Deze sfeer hangt zonder twijfel sterk samen met de situaties waaruit Masdival zijn inspiratie putte. Als verzorger van stervenden komt hij immers dagelijks in contact met doden. Ook verzorgde hij muziektherapie voor ernstig zieke patiënten. Over de indrukken die hij bij dit werk opdeed en tevens verwerkte in de songs zegt hij zelf: "I came to find out what was most important about living through working with the dying". Toch klinkt het album niet zo zwaar als deze opmerking doet vermoeden. Ook qua toegankelijkheid zijn er geen grote obstakels te overwinnen. Af en toe duikt er dan ook een zonniger nummer zoals No Answers of Pablo At The Park op. Toch zijn songs als Sand And Foam en de afsluitende track Silence toonaangevender voor het geheel.
Als eindoordeel stellen dat Aeon Spoke de elementaire vereisten om degelijke nummers en albums af te leveren mist, is te hard. Toch kan men eerlijk zeggen dat nergens in hun muziek dat zo belangrijke tikkeltje méér te vinden is. Ook opvallend is het feit dat geen van de tien nummers op dit debuut naar voren springt. Alles is zeer gelijklopend, niet het minst op vlak van niveau. Tot het achterlaten van een echt blijvende indruk op hun luisteraars is de band dan ook (nog?) niet echt in staat.