Aeons - Into Eternity’s Embrace

Reverse Allignment

Mo-nu-men-taal. Een ander woord is er niet voor de onaards diep opborrelende, wijd uitdijende en ontdubbelde geluidsdrones op Aeons imposante werk ‘Into Eternity’s Embrace’. Kijk even naar de fantastische out of space-hoes, die het midden houdt tussen een kathedraal en een melkwegstelsel met planeetnevels, en je weet al voldoende.

Voor dit gelegenheidsambientproject, dat elke wetmatigheid van tijd en ruimte overboord gooit, bundelen Julien Demoulin en IA (of Alex Copeland) de krachten voor een unieke trip in de diepste regionen van de menselijke geest. Verwacht een hoogst spirituele trip waarin erg weinig net erg veel wordt. Waar traag wentelende en bewegende drones net mogelijkheden bieden voor glorie en grandeur. Waarin je bij een openingstrack van vierentwintig (!) minuten (Within The Totality Of Creation) wordt meegezogen in een universum van langzaam slepende fagottonen en een permanente gloed van ruis, in elkaar overvloeiende klanklagen of monnikzangnoten.

Iets met glorie en oneindigheid. Iets transcendentaals en meditatiefs. Iets dat zich meet aan de oneindigheid van de kosmos of kan beschouwd worden als een muzikale weerspiegeling daarvan. Gewichtloze muziek.

Naast die kanjer van een openingstrack vervolledigt Aeons verder een dik uur verheerlijking met nog vijf andere creaties met al even imposante titels als Dreaming In Stasis, The Bridges Between The Stars of Through Boundless Night. Tracks die het midden houden tussen zwaar en ietwat dreigend (Before This Body Is Forsaken) en licht en verheven – zoals de hoge fonkels in Dreaming In Stasis. Maar verder in een vergelijkbaar, eindeloos spectrum van minimalisme, ook al mogen daar in dat verzaakte lichaam nog wat metalige galmtokkels bij. Kwestie van toch een beetje houvast te krijgen.