Aeroplane - We Can't Fly

News

De meningen over ‘We Can’t Fly’ verschillen. En dat is een zware understatement. De ene hemelt Aeroplane op, de andere boort hen de grond in. Het is inderdaad geen album dat in de lijn der verwachtingen lag. Het gaat veel breder dan wat we tot hiertoe van hen gewoon waren en soms is het zelfs gedurfd, maar tegelijkertijd is het onweerstaanbaar.

Al vanaf de eerste singles die ze uitbrachten wisten we dat er iets apart was aan Aeroplane. In eerste instantie werden ze omarmd in space/balearic/nu-discokringen en waren ze een geduchte “concurrent” voor bijvoorbeeld Lindstrom & Prins Thomas. Maar met de remixes die ze maakten voor MGMT, Robbie Williams, Grace Jones en - uiteraard - Friendly Fires kreeg hun muziek een extra dimensie en een extra publiek.

Die extra dimensie werkt Vito De Luca - Aeroplane is een soloproject sinds de breuk met Stephano Fassano afgelopen zomer - verder uit op ‘We Can’t Fly’. We horen foute rock, cheesy popmuziek en kitscherige soundtracks, maar steeds met dat "Italo"-gevoel waarmee ze bekend werden. De Luca zoekt graag het randje op, waar iets goeds kan omslaan in iets rampzalig slechts. 

In Superstar herken je de popcorn van Air en We Can’t Fly wordt gedragen door zwarte gospelvocals en veel dramatiek. Dramatiek genoeg trouwens. Ook I Don’t Feel zit er vol van. Mary Clayton blaast ons omver met haar Tina Turnerachtige tornadostem terwijl synths wild om zich heen slaan en naar een hoogtepunt toe werken. Ronduit heerlijk.

De Amerikaanse Sky Ferreira, die momenteel klaargestoomd wordt voor een hitcarrière, mag Lolita spelen in Without Lies. Ferreira verleidt mannen waar hun jaloerse vrouwen bij staan. Vanessa Paradis en Sebastien Tellier zijn niet ver weg. Ook Au Revoir Simone legt het er dik genoeg op in tearjerker We Fall Over. Neem alvast uw lief vast en spreek uw meest emogevoelige kant aan.

De voorliefde voor filmmuziek komt naar boven in Mountains Of Moscow en The Point Of No Return met zijn elektrische gitaar en plastieken synthorkest. Het lijken de soundtracks van heel foute eightiesfilms die op De Nacht Van De Wansmaak een ereplaats zouden krijgen.

Fish In The Sky en Good Riddance gaan de rocktoer op, maar springen er niet meteen bovenuit. Ook My Enemy is niet Aeroplanes sterkste nummer, maar doet wel denken aan editkoning Serge Santiago en moet daar zeker niet voor onderdoen.

Aeroplane zet met ‘We Can’t Fly’ twaalf sterke popsongs neer en daar ligt misschien het enige probleem: we zijn het niet gewend dat elektronische artiesten songs maken en dat ze ze er dan nog eens verschillende genres bij betrekken. Wie daar niet doorheen kan kijken bijt zijn tanden stuk op dit album. Voor alle anderen: enjoy.