Aes Dana en Miktek - Cut - Alkaline
Ultimate
Vincent Villuis heeft het keurig voor elkaar. Met Ultimae heeft hij een sinds het nieuwe millennium een eigen muzikaal platform opgericht in het tropische Lyon waarop hij futuristische ambient en panoramische elektronische sfeermuziek uitbrengt. Dat heeft op een dik decennium tijd een wereldwijd artiestennetwerk en bijhorende fanbasis opgeleverd. Tussen momenten van beheer, ontdekken en releasen, vindt hij onder de naam Aes Dana gelukkig toch ook nog tijd om zelf muziek te maken en uit te brengen.
Deze twee vinylplaten maken deel uit van een drieluik, waarin Aes Dana zijn Griekse kompaan Miktek omhelst. Beide heren zitten op muzikaal vlak immers al geruime tijd in een gelijkaardig, parallel universum en op dezelfde golflengte. Samen met dit triumviraat, brengt het duo immers ook een geluidsarchief uit met honderden geluidsfragmenten, sferen, drumloops, digisamples en bizarre klanken voor wie zelf zijn eigen fantasierijk wil creëren.
‘Cut’ is de eerste plaat en bestaat uit drie atmosferische tracks, goed voor twintig minuten luistergenot. Onder het voor Ultimae typerende, mooie artwork – een abstracte foto van een weerspiegeling in een gebroken ruit – schuilt een aardig stuk ambientfinesse dat zich aspireert op verschillende levensfasen in het opgroeien van de mens. De plaat begint met een opvallend droog tikkende, krakende beat maar krijgt al spoedig een zwevende ondergrond en enkele buitenaards voorbijschietende geluiden mee. Minimalisme creëert mysterie, dat toeneemt met de opkomst van holle, doffe melodietonen. Langzaam maar zeker schuiven ritmen en lagen in elkaar tot een gedreven, tollende, futuristische ambientsong ontstaat met knisperende breakbeats en een solide, gelaagde themamelodie.
De tweede track dolt met ondergronds bobbelende en bonkende ritmen, die door tochtige scapes overklast worden. De samenhang is vager, de verbeeldingskracht rijker. Enkele dampende, duwende drones drijven het geheel voort tot een mooi ontluikend moment van geloopte kraakbeats en diepe dubecho’s ontstaat. De titeltrack tenslotte, houdt een tijd vast aan hoe een technofeest op Mars zou klinken: met holle metronoombeats en veel wollige, opwellende valwinden. Net zoals bij de opener, zorgt een vormvast pianothema hier voor bindkracht.
‘Alkaline’ trekt die lijn door, maar klinkt toch een stuk minder hol en ijl. Op deze ep staat geen astronomische trip, maar eerder een fantasierijke, lome droom hier op aarde. Het album vangt aan met de titeltrack, die ook de aandacht langer dan tien minuten tracht te grijpen. Het is duidelijk dat het hier gaat om meer sfeer en minder inhoud. Vage lagen zweven voorbij, reverbgeluiden en soundscapes bollen zich op tot een traag bonkend ritme het geheel bindt. Zonder enige aanleiding transformeert het getik tot een onrustige knisperbreakbeat die even voor stoorzender komt spelen.
Opvolger Diffraction Protocol doezelt met diep bedrukte drones, industriële samples en akelige fluisterklanken. Dit is ambient pur sang: filmisch en mysterieus. Tussen het geronk en de roes in tracht een lichte ritmiek even tevergeefs de voeten op aarde te krijgen. Ook de afsluitende track gaat voor “less is more” in een donker, kalmerend geheel. Als een warme deken sluit zij dit minimale ambientwerk af, verrijkt met wat loepzuivere tik- en kraakklanken. Maar echt tastbaar is dit niet.
Aes Dana en Miktek zijn beide topcomponisten, als het gaat over grensverbredende, astronomische ambient. De twee platen, die ze reeds af hebben van het beloofde drieluik, verschillen duidelijk in karakter maar hoeven voor elkaar niet onder te doen. Het is moeilijk deze ontzettend ontspannende en niet dwangmatige muziek, die meer als een soort van kosmische ervaring moet gezien worden, echt te vatten. Beleven is de boodschap.