Afterlife - Standing At The Foot Of The Mountain

Subatomic UK

Het is geen jaar geleden dat we u lieten meegenieten van de zwoele, lounge dromerigheid ‘Timelines 2’ van Afterlife of hier zijn we alweer. Van een writer's block hoef je Steve Miller voorlopig nog niet te beschuldigen. Ditmaal zoekt zijn Balearische ambient iets minder exotische zwoelheid op, wat je ook ziet aan de stilistische zwart-wit hoes die bij dit album hoort (waarop in de verste verte geen berg te zien is trouwens). 

Vijftien composities lang onderzoekt Afterlife de grenzen van doezelambient, neoklassieke muziek en vintage synthesizerklanken. En dat is soms best grappig en avontuurlijk. Zo moet je lange tijd in een nihilisme van slepende cellotonen en verwarde fonkeltoetsen blijven hangen in Playing Place alvorens een piano het geheel komt binden. In You Never Said krijg je een donkere ondertoon, jazzy shuffles en hoekige piano-akkoorden. Als een soort van onheilspellend late-night-avontuur. Love Songs bestaat uit twee flirtende cello's en Mono No Aware kiest voor oosterse percussie en klanken, als een soort van zen-moment waarin een gemoedelijk motief op de contrabas dan weer voor een luie funkdrive zorgt.

En zo kan je over elke track wel een ander verhaal verzinnen. Vaak een verhaal van gemoedelijke tonen en zoete dromen. Maar dat je ook wakker houdt in zijn levendigheid. Soms heerlijk repetitief en zorgeloos (Seasons), soms in een bijna ontastbare en betekenisloze mystiek zoals het vol fonkels en fritsels gestoken Moon Over Water. Soms met een nostalgische toon, soms erg hedendaags en af en toe zelfs enigszins futuristisch. En dat klinkt allemaal even vaag en breed als ‘Standing At The Foot Of The Mountain’ effectief overkomt als je de plaat beluistert.

Tegelijkertijd merk je ook dat dit album een grote diversiteit heeft. Een echte rode draad vind je niet terug. Buiten het feit dat Afterlife blijft staan voor vredevolle, rustgevende en diepe muziek. Ditmaal in de vorm van een soundtrack waarbij je de film zelf mag verzinnen.