Agnostic Front - Echoes In Eternity

Reigning Phoenix Records

Hardcore lives! Vijfenveertig jaar na de oprichting blijkt hét boegbeeld van de NYHC-scène, Agnostic Front, immers nog steeds messcherp en venijnig uit te pakken. En daar hebben ze natuurlijk alle redenen toe, want de wereld (en niet het minst de VS) staat stevig in brand. ‘Echoes In Eternity’ spuwt dan ook uit hoe de geschiedenis zich keer op keer herhaalt, en hoe de mensheid daar compleet niets uit leert, maar blindelings blijft afstevenen op zijn eigen ondergang. Eat that!

Vijftien tracks van pure, ongebreidelde energie op nog geen half uur tijd. Met andere woorden: deze plaat raast er als een verwoestende tornado vandoor. Vol samenzang en stijve vuisten openend in een Way Of War (Out the door! / We send our young to die / Fight some more! / Won't give peace a try) en met zware metalriffs hakkend op het einde in Eyes Open Wide. Maar in feite geldt gewoon naar alle oude en vertrouwde Agnostic Front-maatstaven: een luid roepende en scanderende Roger Miret, met teksten die grotendeels bestaan uit duidelijke, furieuze leuzen, de onophoudelijk hakkende gitaren van oer-AF’er Vinnie Stigma ter ondersteuning en een tempo dat als adrenaline door je lijf raast. Kortom, alweer een felle mix van punk en metal snaarwerk. Al wordt ditmaal het tempo wel aangegeven door nieuwkomer, drummer Danny Lamagna (zie ook: Suicide City, Sworn Enemy).

Voor zover dat mogelijk is, geven we toch enkele uitschieters. Matter Of Life And Death is tijdloze crossoverthrash waarin Darryl “Run DMC” Daniels mee komt rappen. Opvolger Tears For Everyone is pure speedhardcore van de bovenste plank. En Art Of Silence met zijn marcherende soldatendrums duurt welgeteld eenenveertig seconden! (S.O.D. – iemand?). Bovendien kreeg al dat verwoestend geweld een glasheldere productie mee waarin je zowel de pure power ervaart, als de tekstuele duidelijkheid die je nodig hebt om mee te kunnen brullen en scanderen. Zo weten we nu al dat Sunday Matinee live een stevig “we stand together”-gehalte zal krijgen.

Het heeft zes jaar geduurd voor we weer een nieuwe Agnostic Front mochten verwachten, maar het is er weer een die serieus knalt: een pure aanval op mosh- en circlepits met een fantastische kwaliteit, een constant hoge energie en toch voldoende variatie om te blijven plakken. We kunnen enkel maar de woorden van een collega bekrachtigen: deze hardcorelegende heeft in feite nog nooit een slechte plaat gemaakt. Meer zelfs, de band hanteert al sinds zijn bestaan dezelfde, herkenbare wapens. Die blijken na een kleine halve eeuw echter nog moordend scherp. En nu mag iemand de kindsoldaat op de hoes gaan vertellen dat zijn vredesvlag in brand staat …