Agnostic Front - Get Loud!

Nuclear Blast

Get Loud!

New York City hardcore. Geloof het of niet, maar het is wel degelijk een officieel erkend muziekgenre. Eén van de grootmeesters in dit genre is het Amerikaanse Agnostic Front, afkomstig uit - jawel - New York City. Na vier rommelige albums mochten ze optreden in CBGB's, hetgeen hen een zeer zonnige toekomst voorspelde. Grootheden als The Ramones, Blondie, Talking Heads en The Police speelden ooit in die club. Vanaf toen ging het hard: in 1998 tekende de band bij Epitaph Records en 'Something's Gotta Give' was een feit. De productie-kwaliteit was ontzettend hoog en de band speelde zich meteen in de kijker. 'Get Loud!' is intussen het zestiende studio-album.

Is de plaat ook vernieuwend? Zeker niet, maar het neemt niet weg dat het een goed te behappen album is geworden. De typerende sound van Agnostic Front is onmiskenbaar, net als de vocalen van frontman Roger Miret, die klinkt alsof de man een stomp in de maag heeft gehad. Maar dat is ook de charme van de band en dat onderscheidt hen van de rest.

Het eerste dat opvalt aan 'Get Loud!' zijn de ongelooflijk korte liedjes. Bijna de helft van de veertien songs raakt niet over de twee minuten. Dat is zelfs naar hardcore punknormen heel erg kort. Verreweg het kortste nummer op de plaat is Anti-Social dat nauwelijks de minuut haalt.

Alle songs volgen elkaar in sneltempo op. Het is hard, rauw en snel. Precies wat je van Agnostic Front mag verwachten. Het probleem is alleen een beetje dat ze nooit iets vernieuwends doen waardoor dit alles als dertien in een dozijn klinkt. Het heeft niet veel zin om elk nummer afzonderlijk te bespreken, want ze lijken allemaal heel erg op elkaar.

Want of je nu naar 'Something's Gotta Give' (1998), 'My Life, My Way' (2011) of 'The American Dream Died' (2015) luistert, de verschillen met de nieuwe plaat zijn minimaal. Wat ook jammer is, is dat er op het nieuwe album niet één echt Agnostic Front-anthem te vinden is. In 1998 hadden we het epische en niet te evenaren Gotta Go. En in 2007 hadden we For My Family, maar hier blijven ze het ons schuldig.

Voor een band die altijd maar hetzelfde blijft doen, is het toch belangrijk om op elk album tenminste één nummer te hebben dat episch aanvoelt. En dat ontbreekt helaas op deze plaat. Maar ondanks deze misschien ietwat negatieve woorden, kunnen wij 'Get Loud!' toch wel smaken. Het is geen geweldig album, maar dat neemt niet weg dat de band nog steeds de oude hardcoresound hoog in het vaandel draagt. En daar is ook wel iets voor te zeggen.

17 november 2019
Jerre Hoetink